آیه تطهیر (۲)

سوم: اهل تشیع باید بگویند همه اهل بیت معصوم هستند:

کلمه اهل بیت، همه خاندان پیامبر صلى الله علیه وسلم را در بر می‌ گیرد که آل ‌جعفر، آل ‌عباس و آل ‌عقیل همه از خاندان پیامبر صلى الله علیه وسلم می ‌باشند، و نیز چهار دختر پیامبر صلى الله علیه وسلم را شامل می‌گردد. مگر دختران پیامبر صلى الله علیه وسلم از اهل بیت او نیستند؟! پسران پیامبر صلى الله علیه وسلم هم از اهل بیت او هستند. پس چگونه نص این آیه فقط به اهل بیت علی رضی الله عنه اختصاص داده می ‌شود و حال آنکه آیه تطهیر به صراحت در مورد اهل بیت پیامبر صلى الله علیه وسلم آمده است؟! چون حدیث آل ‌عبا بر تخصیص دلالت می ‌کند. ایشان با این ادعای خود سخنان پوچی می گویند، به علاوه فرزندان علی رضی الله عنه زیادند و محمد و عمر؟؟؟؟ از فرزندان او هستند پس چرا فقط دو نفر از فرزندان علی رضی الله عنه معصوم می ‌باشند؟! حسن رضی الله عنه فرزندانی داشته است و با اینکه از اهل بیت هستند یکی از آنها معصوم قرار داده نشده است، و حال آنکه پدرشان حسن از حسین رضی الله عنهما- بزرگتر و برتر است. دلیل این امر چیست، و چرا عصمت فقط منحصر به یکی از فرزندان حسین رضی الله عنه است، و بعد از او در فرزندانش ادامه دارد، با اینکه همه از اهل بیت هستند، و همه از کسانی هستند که به قول خود شیعیان آیه تطهیر در موردشان نازل شده است.

اگر این آیه نصی درباره عصمت است پس همه اهل بیت باید معصوم باشند، و اگر چنین نیست پس آیه هیچ دلالتی بر عصمت ندارد. به ویژه وقتی که در حدیث آل ‌عبا برای چند نفر از آنها که علی و فاطمه و حسن و حسین رضی الله عنهم هستند دعا شده است و برای فرزندان و نوادگانشان که تا آن وقت هنوز به دنیا نیامده بودند دعا نشده است.

اهل تشیع معتقدند اینکه پیامبر صلى الله علیه وسلم به این چهار نفر اشاره کرد. و فرمود که اینها از اهل بیت من هستند به این معناست که بقیه، اهل بیت او نیستند و آیه منحصر به همین چهار نفر است، در جواب گوییم: اگر چنین باشد آن وقت تنها این چهار نفر جزو اهل بیت پیامبر صلى الله علیه وسلم هستند و بقیه، جزو اهل بیت پیامبر صلى الله علیه وسلم نیستند. پس معلوم شد که نتیجه به زیان آنهاست، و اگر اهل تشیع برای اثبات عصمت ائمه به این آیه استدلال می ‌کنند چگونه عصمت را به نفر پنجم و تا آخر می ‌رسانند؟! چه چیزی این افراد را داخل نموده و زنان پیامبر صلى الله علیه وسلم را خارج کرده است؟! این دوگانگی و انتخاب گزینشی برای چیست؟! آیا ضابطه و معیاری ندارد؟!

چهارم: اراده شرعی و اراده تقدیری:

از جمله دلایلی که نشان می ‌دهد آیه تطهیر بر عصمت کسی دلالت نمی ‌کند این است که اراده ‌ای که در این آیه آمده، تشریعی است نه تقدیری و تکوینی. باید دانست که اراده الهی در نصوص شرعی دو نوع است:

باید دانست که اراده الهی در نصوص شرعی دو نوع است:

 نوع اول: اراده تقدیری و تکوینی

اراده تکوینی عبارت است از خواست و مشیت الهی که باید تحقق یابد، و میان این اراده و کلام خدا و فرمان شرعی او هیچ ملازمتی نیست. چه بسا خداوند چیزی را اراده می ‌کند و می‌ خواهد که نمی ‌پسندد، به خاطر حکمت و اسبابی که از خود خلق می ‌باشد، مانند زنا، دروغ، کفر ورزیدن به خدا، که خداوند اینها را دوست ندارد و در شریعت به آن فرمان نداده، و بلکه از آن نهی کرده است، اما این چیزها با اجازه و خواست خداوند به وقوع می ‌پیوندند (وهیچ چیزی بدون خواست و اراده او در این کون انجام نمی ‌شود, زیرا در غیر این صورت به ربوبیت خداوند نقص وارد می ‌شود)؛ خداوند متعال می‌فرماید: ﴿وَلَوْ شَاء رَبُّکَ مَا فَعَلُوه﴾. (الأنعام: ۱۱۲).

«و اگر پروردگارت مى ‏خواست، چنین نمى ‏کردند».

و خداوند درباره این اراده می ‌فرماید: ﴿إِنَّمَا أَمْرُهُ إِذَا أَرَادَ شَیْئاً أَنْ یَقُولَ لَهُ کُنْ فَیَکُون﴾. (یس: ۸۲).

«فرمان او چنین است که هرگاه چیزى را اراده کند، تنها به آن مى گوید: «موجود باش!»، آن نیز بى ‏درنگ موجود مى ‏شود!».

﴿وَإِذَا أَرَادَ اللّهُ بِقَوْمٍ سُوءاً فَلاَ مَرَدَّ لَه﴾. (الرعد: ۱۱).

«و هنگامى که خدا اراده سوئى به قومى (بخاطر اعمالشان) کند، هیچ چیز مانع آن نخواهد شد».

﴿وَلاَ یَنفَعُکُمْ نُصْحِی إِنْ أَرَدتُّ أَنْ أَنصَحَ لَکُمْ إِن کَانَ اللّهُ یُرِیدُ أَن یُغْوِیَکُمْ﴾. (هود: ۳۴).

«هرگاه خدا بخواهد شما را (بخاطر گناهان تان) گمراه سازد، و من بخواهم شما را اندرز دهم، اندرز من سودى به حالتان نخواهد داشت!». پس خداوند خواسته که آنها را گمراه کند با اینکه به آن امر نکرده و گمراهی را دوست ندارد. و خداوند آن گونه که از خودش خبر داده، چنین است: ﴿إِنَّ اللّهَ یَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَالإِحْسَانِ وَإِیتَاء ذِی الْقُرْبَى وَیَنْهَى عَنِ الْفَحْشَاء وَالْمُنکَر﴾. (النحل: ۹۰).

«خداوند به عدل و احسان و بخشش به نزدیکان فرمان مى ‏دهد; و از فحشا و منکر و ستم، نهى مى ‏کند».

اما تمامی آنچه که خداوند به صورت شرعی به آن امر نموده و خواسته و دوست دارد انجام نمی ‌شود و نه همه آنچه که او از آن نهی کرده و نپسندیده انجام نمی ‌شود، و در اینجا نوبت نوع دوم اراده می‌آید؟!