اصل بر آنست که مرد نمی تواند زکات مال خویش را به کسانی بدهد که نفقه آنها بر او واجب است، مانند زن و فرزندانش و یا والدین پیر و ناتوانش؛ اما شوهر موظف به بازپرداخت بدهی و قرض همسرش نیست، یعنی بر او واجب نیست که قرض همسرش را اداء کند، بنابراین اگر زن او در ادای قرضش ناتوان باشد، مرد می تواند از زکات مال خویش به وی دهد تا قرضش را اداء کند.
امام ابن منذر گفته : «اهل علم اجماع کردند که مرد نباید زکات به همسرش بدهد، زیرا نفقه زن بر شوهر واجب است، و نفقه وی را از اخذ زکات بی نیاز می گرداند، پس زکات به همسر جایز نیست». بنقل از : “المغنی” (۲/۲۷۰).
و علامه ابن عثیمین می گوید : «اگر شخص قرض پدرش را از زکات مالش بدهد، و پدرش توانایی پرداخت بدهی خود را نداشته باشد، اینکار جایز است (یعنی جایز است در اینحالت زکات مال خود را به پدرش بدهد تا قرضش را اداء کند)، همچنین اگر شوهر زکات مالش را در جهت ادای بدهی همسرش صرف کند، و زنش توانایی وفای قرض خود را نداشته باشد، ایرادی بر آن نیست، زیرا در اینحالت او بعنوان غارمین (بدهکاران ناتوان) به آنها زکات می دهد». “فتاوی نور علی الدرب”.
ولی حیله شرعی نشود که زن اموالی خصوصی که زکات داردبه این جهت به شوهرش دهد که پول در زندگی خودشان بچرخد ولی مادام مستحق هست وبدهکار شدید مانعی ندارد.