شیعه میگوید: آری آیه ﴿ یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا إِذَا نَاجَیْتُمُ الرَّسُولَ فَقَدِّمُوا بَیْنَ یَدَیْ نَجْوَاکُمْ صَدَقَهً﴾. (المجادله: ۱۲). «ای کسانی که ایمان آوردهاید! هنگامی که میخواهید با رسول خدا نجوا کنید پیش از نجوایتان صدقهای در راه خدا بدهید».هم در حق علی است
پس معلوم میشود علی مقام خیلی والایی پیش الله داشته حتی که از طریق حافظ ابونعیم از ابن عباس رضی الله عنه روایت است که گفت: خداوند متعال سخن گفتن با رسول خدا را حرام فرموده است مگر اینکه صدقهای تقدیم شود، آنان از اینکه پیش از گفتگو با ایشان صدقه بدهند بخل ورزیدند، اما علی صدقه داد و کسی جز او از مسلمانان چنین نکرد، در تفسیر ثعلبی هم آمده که پسر عمر گفت: علی سه فضیلت دارد که اگر تنها یکی از آنها را داشتم برایم از هر نعمتی بهتر و عزیزتر میبود. ازدواجش با فاطمه، در دست گرفتن پرچم در نبرد خیبر، و آیه نجوی.
رزین بن معاویه در «الجمع بین الصحاح السته» از علی روایت کرده است که فرمود: جز من هیچ کس به این آیه عمل نکرد، و به خاطر من خداوند بر این امت آسان گرفت،
و این بر فضیلت او بر سایر اصحاب دلالت میکند، لذا او به امامت سزاوارتر است.
پاسخ اهل سنت:
این یک آیه اجباری نبود بلکه شرطی بود، شرط این بود که هرکسی خواست سخن سرگوشی و پنهانی با رسول الله بگوید باید صدقه دهد و چون علی خواست سخنی پنهانی بگوید پس صدقه داد دیگران ندادند چون سخنی محرمانه نداشتند که بگویند، پس در این چه مزیتی برای علی و چه مذمتی برای دیگران است؟!! صدقه که واجب نبود منوط به انجام عمل معینی بود، لذا هر کس گفتگوی محرمانه نکند صدقهای هم نباید بدهد !!
و این آیه خیلی زود منسوخ شد و زمان عمل آیه هم اصلا چندان طولانی نشد تا دیگران به آن عمل کنند و صدقه علی آنقدر قابل توجه نبود و اگر هم صدقه او بزرگ میبود، باز هم این دلیل نمیشود که بگوید به خاطر صدقه دادن من جانشین پیامبرم !! این اصلا حرف غلطی است که برای صدقه دادن پاداش بخواهیم!!
مگر عثمان هزار شتر در راه جهاد انفاق نکرد، او که برای حکومت کردن انفاق نکرده بود تا ما او یا علی را جانشین پیامبر بدانیم
و به طور کلی فضیلت انفاق در راه خدا را بسیاری از مهاجرین و انصار دارا بودند به طوری که انفاق علی در مقایسه با انفاق ایشان بسیار ناچیز بود، چون اصولاً علی در زمان حیات رسول خدا دارایی چندانی نداشت. و شیعه درهر چیز غلو میکند و غلو شیعه بسیار زشت است!
محمد باقر سجودى