از این صفت بارز ابراهیم علیه السلام دو نکته قابل فهم است که چنانچه هر مسلمانی آنها را سرلوحۀ خود قرار دهد در خسران و افسوس گیر نمیکند:
اول: هر مسلمانی باید در برابر قوانین و شریعت خداوند متعال تسلیم محض باشد و هرگونه دستوری را بدون هیچگونه تأمل و درنگی بپذیرد و منقاد مطلق قوانین خداوند متعال باشد و در این لحظه است که با تسلیم شدنش نسیم فرحبخش ایمان دلش را نوازش خواهد داد و طمأنینه و آرامش سراسر وجودش را معطر خواهد کرد. پس صفت هر مسلمانی این است که به محض ثبوت دستور خداوند متعال بدون درنگ سر بر آستان حکم الهی گذارده و هوای درون و شبهات بیرون را با ایمان خود له کند.
دوم: مسلمانان باید دریابند که امروزه جهان اسلام دشمنان زیادی در بیرون و درون دارد و با تحزبگرایی و تصبات نابجا جهان اسلام تکهتکه میشود و باعث میشود که گرگها فرصت یابند تا مسلمانان را تکهتکه کنند و متأسفانه در مواردی مشاهده میشود که برخی از افراد آنقدر به جون هم میافتند و سعی در تخریب یکدیگر دارند که رسالت محمّدی صلی الله علیه و سلم را فراموش کردهاند و اخلاص آنها جای بسی سؤال دارد. این افراد باید بدانند که خداوند متعال بر ما تسلیمشدن به اسلام، و مسلمان نام گذاشته، چنانچه میفرماید: ﴿هُوَ سَمَّىٰکُمُ ٱلۡمُسۡلِمِینَ مِن قَبۡلُ وَفِی هَٰذَا﴾ [الحج: ۷۸]. «خداوند شما را قبلاً (در کتابهای پیشین) و در این (واپسین کتاب) مسلمین نامیده است».
این افراد باید بدانند کوبیدن و تخریب دیگر مسلمانان بدون دلیل و فقط بخاطر تفکراتی که در مواردی تقلید محض بوده آثار وخیمی دارد، و جدای از اینکه مسیر آنها را از صراط مستقیم خارج میکند بلکه فرصت مناسبی را برای گرگهای گرسنهای و دشمنان قسمخورده آماده میکند که دشمنی آنها برای همۀ مسلمانان محرز است. پس باید بین مسلمانان وحدت و یکبودن به گونهای باشد که فضای گفتمان و برادری همیشه حاکم بوده و در مسائل اختلافی خصوصاً درصدی را برای حقبودن مخالف تفکرات خود قائل شود و بتواند دلائل و مستندات آنها را گوش دهد و تمام همّ وی دست یافتن به حق و حکم الله متعال باشد.