حکم مسح بر موزه‌ها

عَنِ الْمُغِیرَهِ بْنِ شُعْبَهَ رضی الله عنه قَالَ: «بَیْنَا أَنَا مَعَ رَسُولِ اللهِ صلی الله علیه وسلم ذَاتَ لَیْلَهٍ إِذْ نَزَلَ فَقَضَى حَاجَتَهُ، ثُمَّ جَاءَ فَصَبَبْتُ عَلَیْهِ مِنْ إِدَاوَهٍ کَانَتْ مَعِی، فَتَوَضَّأَ وَمَسَحَ عَلَى خُفَّیْهِ».^[۱]

مغیره بن شعبه رضی الله عنه می‌گوید: یکی از شب‌ها در راهی، همراه رسول الله صلی الله علیه وسلم بودم، (از سواری خویش) پایین آمد و برای قضای حاجت رفت. سپس آمد و من از آفتابه‌ای که همراهم بود، آب ریختم، پس وضو گرفت و بر موزه‌هایش مسح کرد.

[۱]– متفق علیه؛ بخاری حدیث شماره ۲۰۳ و مسلم حدیث شماره ۲۷۴ با لفظ مسلم