اذکار مطلق (۳)

عَنْ سَعْدِ بْنِ أَبِی وَقَّاصٍ رضی الله عنه قَالَ: جَاءَ أَعْرَابِیٌّ إِلَى رَسُولِ اللهِ صلی الله علیه وسلم فَقَالَ: عَلِّمْنِی کَلَامًا أَقُولُهُ، قَالَ: «قُلْ: لَا إِلَهَ إِلَّا اللهُ وَحْدَهُ لَا شَرِیکَ لَهُ، اللهُ أَکْبَرُ کَبِیرًا، وَالْحَمْدُ لِلَّهِ کَثِیرًا، سُبْحَانَ اللهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ، لَا حَوْلَ وَلَا قُوَّهَ إِلَّا بِاللهِ الْعَزِیزِ الْحَکِیمِ» قَالَ: فَهَؤُلَاءِ لِرَبِّی، فَمَا لِی؟ قَالَ: «قُلْ: اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِی وَارْحَمْنِی وَاهْدِنِی وَارْزُقْنِی».^[۱]

سعد بن ابی وقاص رضی الله عنه می‌گوید: بادیه‌نشینی نزد رسول الله صلی الله علیه وسلم آمد و گفت: سخنی به من یاد بده تا آن را بگویم. پیامبر صلی الله علیه وسلم فرمود: «بگو: «لَا إِلَهَ إِلَّا اللهُ وَحْدَهُ لَا شَرِیکَ لَهُ، اللهُ أَکْبَرُ کَبِیرًا، وَالْحَمْدُ لِلَّهِ کَثِیرًا، سُبْحَانَ اللهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ، لَا حَوْلَ وَلَا قُوَّهَ إِلَّا بِاللهِ الْعَزِیزِ الْحَکِیمِ» عرض کرد: این‌ها که برای پروردگارم می‌باشد؛ برای خودم چه؟ فرمود: «بگو: «اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِی وَارْحَمْنِی وَاهْدِنِی وَارْزُقْنِی»»: «یا الله! مرا ببخش، بر من رحم کن، مرا هدایت ده و به من روزی عطا کن».

عَنْ أَبِی ذَرٍّ رضی الله عنه عَنِ النَّبِیِّ صلی الله علیه وسلم أَنَّهُ قَالَ: «یُصْبِحُ عَلَى کُلِّ سُلَامَى مِنْ أَحَدِکُمْ صَدَقَهٌ، فَکُلُّ تَسْبِیحَهٍ صَدَقَهٌ، وَکُلُّ تَحْمِیدَهٍ صَدَقَهٌ، وَکُلُّ تَهْلِیلَهٍ صَدَقَهٌ، وَکُلُّ تَکْبِیرَهٍ صَدَقَهٌ، وَأَمْرٌ بِالْمَعْرُوفِ صَدَقَهٌ، وَنَهْیٌ عَنِ الْمُنْکَرِ صَدَقَهٌ، وَیُجْزِئُ مِنْ ذَلِکَ رَکْعَتَانِ یَرْکَعُهُمَا مِنَ الضُّحَى».^[۲]

از ابوذر رضی الله عنه روایت شده است که پیامبر صلی الله علیه وسلم فرمود: «هر صبح (هر روز) در برابر هر مفصل انسان، یک صدقه لازم است؛ هر سبحان الله گفتن، یک صدقه است؛ هر الحمدلله گفتن، یک صدقه است؛ هر لااله الاالله گفتن، یک صدقه است؛ هر الله اکبر گفتن، یک صدقه است؛ هر امر به معروف، صدقه است؛ هر نهی از منکر، صدقه است؛ و به جای همه این‌ها، خواندن دو رکعت نماز ضحی (چاشت) کافی است».

عَنْ أَبِی سَعِیدٍ الْخُدْرِیَّ رضی الله عنه أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صلی الله علیه وسلم قَالَ: «مَنْ قَالَ: رَضِیتُ بِاللَّهِ رَبًّا، وَبِالْإِسْلَامِ دِینًا، وَبِمُحَمَّدٍ رَسُولًا، وَجَبَتْ لَهُ الْجَنَّهُ».^[۳]

ابوسعید خدری رضی الله عنه می‌گوید: رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمود: «هرکس بگوید: «رَضِیتُ بِاللَّهِ رَبًّا، وَبِالْإِسْلَامِ دِینًا، وَبِمُحَمَّدٍ رَسُولًا» الله را به عنوان پروردگار، اسلام را به عنوان دین و محمد را به عنوان پیامبر پسندیدم. بهشت برایش واجب می‌شود».

عَنْ أَبِی مُوسَى رضی الله عنه أَنَّ النَّبِیَّ صلی الله علیه وسلم قَالَ لَهُ: «یَا عَبْدَ اللهِ بْنَ قَیْسٍ أَلَا أَدُلُّکَ عَلَى کَنْزٍ مِنْ کُنُوزِ الْجَنَّهِ»، فَقُلْتُ: بَلَى، یَا رَسُولَ اللهِ قَالَ: «قُلْ: لَا حَوْلَ وَلَا قُوَّهَ إِلَّا بِاللهِ».^[۴]

ابوموسی رضی الله عنه می‌گوید: پیامبر صلی الله علیه وسلم به او فرمود: «ای عبدالله پسر قیس آیا تو را به گنجی از گنج‌های بهشت راهنمایی نکنم؟» گفتم: بله، ای رسول الله! فرمود: «بگو: «لَا حَوْلَ وَلَا قُوَّهَ إِلَّا بِاللهِ»».

[۱]– مسلم حدیث شماره ۲۶۹۶

[۲]– مسلم حدیث شماره ۷۲۰

[۳]– مسلم حدیث شماره ۱۸۸۴ و ابوداود حدیث شماره ۱۵۲۹ با لفظ ابوداود

[۴]– متفق علیه؛ بخاری حدیث شماره ۶۳۸۴ و مسلم حدیث شماره ۲۷۰۴ با لفظ مسلم