عَنْ أَبِی هُرَیْرَهَ عَنِ النَّبِیِّ صلی الله علیه وسلم قَالَ: «… وَمَا اجْتَمَعَ قَوْمٌ فِى بَیْتٍ مِنْ بُیُوتِ اللَّهِ یَتْلُونَ کِتَابَ اللَّهِ وَیَتَدَارَسُونَهُ بَیْنَهُمْ إِلاَّ نَزَلَتْ عَلَیْهِمُ السَّکِینَهُ، وَغَشِیَتْهُمُ الرَّحْمَهُ، وَحَفَّتْهُمُ الْمَلاَئِکَهُ، وَذَکَرَهُمُ اللَّهُ فِیمَنْ عِنْدَهُ، وَمَنْ بَطَّأَ بِهِ عَمَلُهُ لَمْ یُسْرِعْ بِهِ نَسَبُهُ».[۱]
از ابوهریره روایت شده است که پیامبر صلی الله علیه وسلم فرمود: «… و هرگاه عدهای در یکی از خانههای الله (مساجد) جمع شوند تا کتاب الله را تلاوت کنند و به تعلیم و آموزش آن به یکدیگر بپردازند، آرامش بر آنها نازل میشود و رحمت الهی، آنها را دربرمیگیرد و فرشتگان پیرامونِ آنها جمع میشوند و الله، آنان را پیشِ کسانیکه نزد او هستند، یاد میکند. کسیکه در انجام کارهای نیک، درنگ یا کوتاهی نماید، نسب او، هیچ فایدهای برایش ندارد و به دادش نمیرسد».
[۱]– صحیح مسلم حدیث شماره ۲۶۹۹