ناسپاسی تا چه حد؟!

کسی که خداوند را پس از نوشیدن آب سرد و گوارا سپاس نمی‌گوید، درصورت برخورداری از کاخ‌های مجلل و ماشین‌های گرانقیمت و باغ‌های بزرگ نیز خدا را سپاس نخواهد گفت و او را ستایش نخواهد کرد.

کسی که سپاس خدا را به خاطر نان گرم به جا نمی‌آورد، اگر در کنار سفره‌ای آکنده از غذاهای لذیذ بنشیند و از آنها تناول کند، شکر خدا را به جا نخواهد آورد؛ چون انسان ناسپاس و نمک نشناس، کم و زیاد را برابر می‌بیند. بسیاری از اینها با خداوند پیمان‌های قاطعی بسته‌اند که اگر به ایشان نعمت دهد و روزیشان را فراوان نماید، شکر خدا را به جا خواهند آورد، انفاق خواهند کرد و صدقه خواهند داد؛ خداوند متعال، می‌فرماید: ﴿۞وَمِنۡهُم مَّنۡ عَٰهَدَ ٱللَّهَ لَئِنۡ ءَاتَىٰنَا مِن فَضۡلِهِۦ لَنَصَّدَّقَنَّ وَلَنَکُونَنَّ مِنَ ٱلصَّٰلِحِینَ ٧۵ فَلَمَّآ ءَاتَىٰهُم مِّن فَضۡلِهِۦ بَخِلُواْ بِهِۦ وَتَوَلَّواْ وَّهُم مُّعۡرِضُونَ ٧۶﴾ [التوبه: ۷۵- ۷۶] «و برخی از ایشان، با خدا پیمان می‌بندند که اگر از لطف و فضل خویش به ما بدهد، حتماً صدقه می‌دهیم و از صالحان می‌شویم. پس وقتی خداوند، ‌از فضل خویش به آنها داد، بخل ورزیدند و در حالی که رویگردانند، پشت کردند».

ما، هر روز انسانهای زیادی از این دست را مشاهده می‌کنیم که رنجور و ناراحت هستند و به پروردگارشان اعتراض می‌نمایند که به آنها بخشش فراوان نداده و روزی زیاد، بهره آنها نکرده است. حال آنکه همین انسانها در تندرستی، سلامتی و روزی کافی بسر می‌برند! انسان ناسپاس، در آن حال که وقت دارد، شکر خدا را نمی‌گزارد، پس اگر چنین ناسپاسی به گنج‌ها و خانه‌ها و کاخ‌ها مشغول شود، چگونه خواهد بود؟ قطعاً از پروردگارش بیشتر می‌گریزد و بیش از پیش مرتکب نافرمانی او می‌شود.

«مشتاق هستیم و آن خانه همواره مد نظر ماست، پس چگونه خواهد بود آنگاه که همراه یاران به سفر یک ماهه برویم»؟

فرد پابرهنه، می‌گوید: اگر پروردگارم به من کفش بدهد، او را سپاس می‌گزارم و کسی که کفش دارد، می‌گوید: زمانی پروردگارم را شکر می‌کنم که یک ماشین خوب به من بدهد. ما، نعمت‌ها را به صورت نقدی دریافت می‌کنیم و شکر و سپاسگزاری را نسیه می‌دانیم. با اصرار خواسته‌های خود را از خدا می‌خواهیم، ولی در اجرای دستورات او، درنگ می‌کنیم!