وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین
شاعر اندلسی به کثرت عشق و دلباختگی خود فخر می‌کند و مغرور است و می‌گوید:
| شکا ألـم الفراق النّاس قبلی | وروّع بالجوی حیّ ومیت([۱]) |
یعنی: مردمان قبل از من از درد فراق و جدایی شکایت کرده‌اند و زنده و مرده به عشق و دلباختگی هراسان گشته‌اند.
اگر درون و قلب این شاعر اندلسی به جای عشق مجازی، عشق و غم ذکر، روحانیّت و ربّانیّت خدا بود به حقّ می‌رسید.
[۱]– کتاب لاحزن / تألیف عائض القرنی.