مؤمن به فکر کردن و عبرت گرفتن مشغول است ولی منافق به جمع کردن و آرزو نمودن

مؤمن به فکر کردن و عبرت گرفتن مشغول است ولی منافق به جمع کردن و آرزو نمودن مشغول است، مؤمن از همه کس ایمن است، جُز خداوند و منافق از همه کس در بیم است، جُز خداوند، مؤمن از همه کس نااُمید است، جز خدا و منافق به همه کس امیدوار است، جز خدا، مؤمن مالش را فدای دین می‌کند، ولی منافق دین خود را فدای مالش می‌کند، مؤمن دینار را به دین می‌فروشد ولی منافق دین خود را به دینار می‌فروشد، مؤمن عبادت می‌کند، باز می‌گرید و منافق گناه می‌کند ولی باز می‌خندد، مؤمن می‌کارد و زحمت می‌کشد ولی باز می‌ترسد که نروید و منافق نمی‌کارد ولی باز امیدوار است که درو نماید. مؤمن دشمن دروغ و ریا و قلبش اندوهناک و صورتش خندان است ولی منافق دلش کذّاب و ریاکار و دلش خندان و صورتش عبوس می‌باشد، مسجد به مؤمن روحیّه می‌دهد همان‌گونه که آب دریا به ماهی زندگی می‌دهد ولی منافق را فشار می‌دهد، همان‌گونه که قفس پرنده را به تنگ می‌آورد، مؤمن از فقر نمی‌ترسد و سخی است ولی منافق بیشتر از آتش جهنّم از فقر می‌ترسد و دشمن سخاوت و دوستدار بُخل و محبّ جمع آوری پول می‌باشد، مؤمن هنگام دست یابی به ثروت شکر گذار می‌شود، منافق هنگام دست­یابی به ثروت خدا را فراموش می‌کند، مؤمن در سختی‌ها صبر می‌کند ولی منافق در مشکلات فریادش به آسمان‌ها می‌رسد.