وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین
امام، علامه، شیخ الاسلام، فقیه، زاهد، حافظ محیی الدین ابوزکریا یحیی بن شرف بن مری بن حسن بن حسین بن محمد بن جمعه بن حزام نووی یا نواوی.
وی در ماه محرم سال ۶۳۱ هجری به دنیا آمد و پیش از بلوغ، فراگیری قرآن و حفظ آن را به پایان رساند.
او در »نوی« از روستاهای »حران« در کشور سوریه چشم به جهان گشود و بر اساس نام زادگاهش[ نووی نامیده میشود.
نووی، فراگیری قرآن را در روستایش آغاز کرد و سپس به »دمشق« رفت و در مدرسهی »الرواحیه« ساکن شد. فقه و اصول فقه، حدیث و علوم حدیث، صرف و نحو، توحید و منطق آموخت و همراه پدرش رهسپار حج شد و یک و نیم ماه در »مدینه ی منوره« اقامت نمود و امام شافعیها در دوران خویش گشت.
او در زمینهی تحقیق، تهذیب، ویرایش و پیرایش مذهب، سرآمد دوران خود بود؛ به طوری که یاد و نامش در همه جا پیچید و بلندآوازه شد. از امام نووی/ کتابهای مشهور، سودمند و خجستهای برجای مانده است.
نووی، خود میگوید: یکی از اجدادم بر این باور بود که نسبش به »حزام«، پدرِصحابی بزرگوار، »حکیم بن حزام« میرسد.
وی، نوزده ساله بود که با پدرش به »دمشق« رفت و چنانکه پیشتر بیان شد، در
مدرسهی رواحیه سکونت گزید و بی آنکه سر بر بالین گذارد، دو سال در آنجا ماند و خوراکش، جیره ی مدرسه بود.
در همان زمان »التنبیه« و ربع »المهذب« را حفظ کرد و این، در سال ۶۵۰ هجری بود. او، نزد استادش کمال الدین اسحاق بن احمد مغربی تلمذ نمود؛ آنچنانکه توجه و مهر استاد را به خود جلب کرد و بدینسان همواره با استاد بود و نفع زیادی برد.