هر پوستی که دباغی شود، بی‌گمان، پاک و طاهر می‌گردد

بخاری روایت کرده است که: ابن عباس گوسفندی به کنیز ام المؤمنین، میمونه، صدقه داد و بعد، آن گوسفند مرد. هنگامی که پیامبر صلی الله علیه وسلم از کنار آن گوسفند گذر کرد، فرمود:

«هَلَّا أَخَذْتُمْ إِهَابَهَا فَدَبَغْتُمُوهُ فَانْتَفَعْتُمْ بِهِ؟».[۱]

«چرا پوست آن را جدا نکردید تا دباغی‌اش کنید و از آن استفاده کنید»؟! که یاران حاضر عرض کردند: «مردار است»! و پیامبر صلی الله علیه وسلم فرمود: «إِنَّمَا حَرُمَ أَکْلُهَا» «مردار، فقط خوردنش حرام شده است». نیز، در حدیثی دیگر آمده است که:

«أَیُّمَا إِهَابٍ دُبِغَ فَقَدْ طَهُرَ».[۲]

«هر پوستی که دباغی شود، بی‌گمان، پاک و طاهر می‌گردد»

[۱]– صحیح مسلم (۳۶۳)

[۲]– مسند احمد (۴/۱۴۴) ترمذی (۱۷۲۸)، ابن ماجه (۲۹۲۳) آلبانی می‌گوید صحیح است.