دشنام دادن به دهر و روزگار

مسلم و ابوداود از ابوهریره روایت کرده‌اند که پیامبر صلی الله علیه وسلم، به روایت از پروردگار خویش، فرمود:

«یُؤْذِینِی ابْنُ آدَمَ، یَسُبُّ الدَّهْرَ وَأَنَا الدَّهْرُ، بیدی الأمر، أُقَلِّبُ اللَّیْلَ وَالنَّهَارَ».[۱]

«فرزند آدم مرا آزار می‌دهد و به دهر (روزگار) ناسزا می‌گوید و دشنام می‌دهد در حالی که روزگار من هستم و امر خلق و ایجاد در دست من است و روز و شب را من دگرگون می‌سازم». لفظ روایت از ابوداود است. کلمه‌ی «دهر» در حدیث، به رفع (الدّهرُ) خوانده شده که یعنی: «من (خداوند) صاحب روزگار هستم» و به نصب (الدهر) هم خوانده شده که یعنی: «همه امور به دست من است و چرخ روزگار را همیشه منم که می‌چرخانم».

[۱]– صحیح بخاری (۴۸۲۶) و صحیح مسلم (۲۲۴۶).