وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین
در حدیثی که ابوهریره رضی الله عنه روایت کرده، آمده است که فرمود:
«جَاءَ رَجُلٌ إِلَى النَّبِیِّ صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ فَقَالَ: یَا رَسُولَ اللَّهِ، أَیُّ الصَّدَقَهِ أَعْظَمُ أَجْرًا؟ قَالَ: «أَنْ تَصَدَّقَ وَأَنْتَ صَحِیحٌ شَحِیحٌ تَخْشَى الفَقْرَ، وَتَأْمُلُ الغِنَى، وَلاَ تُمْهِلُ حَتَّى إِذَا بَلَغَتِ الحُلْقُومَ، قُلْتَ لِفُلاَنٍ کَذَا، وَلِفُلاَنٍ کَذَا وَقَدْ کَانَ لِفُلاَنٍ».[۱]
مردی نزد پیامبر صلی الله علیه وسلم آمد و سؤال کرد: ای رسول خدا! چه صدقه‌ای از لحاظ اجر، بزرگ‌تر است؟
فرمود: «صدقه‌ای که تو، در حالی که خود سالم و تندرست و علاقمند به آن باشی و از فقر بترسی و آرزوی ثروت داشته باشی، آن‌را ببخشی. و صدقه دادن را تا هنگام مرگ، به تأخیر نیاندازی و آن وقت بگویی: فلان مال من برای فلان کس و فلان قسمت دیگر برای آن دیگری باشد؛ در حالی که آن مال دیگر از آن ورثه‌ی تو می‌باشد و مال تو نیست».
[۱]– بخاری، ۱۳۳۰ و مسلم، ۱۷۱۳٫