«لاَ یَحِلُّ لِلْمَرْأَهِ أَنْ تَصُومَ وَزَوْجُهَا شَاهِدٌ إِلَّا بِإِذْنِهِ، وَلاَ تَأْذَنَ فِی بَیْتِهِ إِلَّا بِإِذْنِهِ».[۱]
«برای زن روا نیست که در صورت وجود شوهر بدون اجازهاش روزه بگیرد و درست نیست به کسی اجازهی ورود به منزل وی را بدهد مگر با اجازهی او».
[۱]– بخاری، ۴۷۹۶ و مسلم، ۱۷۰۴٫