انجام عبادات امام علی بر اساس کتاب و سنت، بر خلاف آنچه که کسی که گمان می‌کند پیرو اوست انجام می‌دهد

انجام عبادات امام علی بر اساس کتاب و سنت، بر خلاف آنچه که کسی که گمان می‌کند پیرو اوست انجام می‌دهد

حضرت على در تبیین اوقات نماز فرمود: «اما بعد،نماز ظهر را تا زمانى با مردم بگزارید که سایه آفتاب به قدر جاى ‏خفتن بزى گردد؛ و نماز عصر را زمانى با ایشان بگزارید که آفتاب سفید باشد و تابنده و از روز آن قدر مانده باشد که در آن، دو فرسنگ راه توان پیمود؛ و نماز مغرب را تا زمانى با آنها بگزارید که روزه‏دار، روزه مى‏گشاید و حاجى روانه منا مى‏گردد؛ و نماز عشا را زمانى با ایشان بگزارید که شفق پنهان گردد تا ثلثى از شب ‏بگذرد؛ و نماز صبح را زمانى با ایشان بگزارید که هر کس صورت دیگرى را تواند شناخت و نماز را در حد توانِ ناتوانترینشان به جاى آرید، که موجب فتنه‏انگیزیشان ‏نگردید»[۱۱۲].

حضرت على فرمود: «در روز جمعه سفر مکن تا در نماز جمعه حاضر شوى، مگر اینکه سفرت در راه‏ خدا باشد یا کارى باشد که در انجام دادنش ناچار باشى. در همه کارها خدا را اطاعت کن، زیرا اطاعت‏ حق، از هر کار دیگر برتر است. نفس را در عبادت بفریب ‏و با او مدارا کن و بر او قهر منماى؛ و به هنگام فراغت و آسایشش او را دریاب، مگر در آنچه بر تو واجب است که از به جاى آوردن و مراعات آن در وقت‏ مقرر چاره‏اى نیست»[۱۱۳].

حضرت على در حالی که از حضرت رسول خبر می‌داد فرمود: «پدر و مادرم فدایت اى پیامبر خدا، با مرگ تو چیزى قطع شد که با مرگ دیگرى قطع ‏نگشت؛ و آن نبوت و اخبار و آگاهى از آسمان بود. مصیبت تو این امتیاز را دارد که از ناحیه‏اى تسلىدهنده است، یعنى پس از مصیبت‏ تو دیگر مرگها اهمیتى ندارد، و از سوى دیگر، این یک مصیبت همگانى است که عموم مردم ‏به خاطر تو در سوگند. اگر نبود که امر به صبر و شکیبایى فرموده‏اى و از بیتابى نهى نموده‏اى، ‏آنقدر گریه مى‏کردم که اشکهایم تمام شود و این درد جانکاه همیشه براى من باقى بود و حزن و اندوهم دائمى؛ و تازه این‌ها در مصیبت تو کم بود، اما حیف نمى‏توان مرگ را بازگرداند و آن را دفع نمود. پدر و مادرم به فدایت‏باد، ما را در پیشگاه پروردگارت یاد کن و ما را هرگز فراموش منما»[۱۱۴].

حضرت على فرمود: «صبر و شکیبایى به اندازه مصیبت نازل مى‏شود و کسى که دستش را [به عنوان بیتابى و ناشکرى] به هنگام مصیبت‏ بر زانو زند، اجر او ضایع مى‏شود [و پاداشى بر مصیبت نخواهد داشت]»[۱۱۵].

حضرت على فرمود: «هر کس بر دنیا اندوهگین شود، دربارۀ قضای الهی در اشتباه است، و هر کس از مصیبتی که بر او نازل شده است شکایت می کند، همانا او از خداوند شکایت می‌کند»[۱۱۶].

از وی روایت شده است وقتی که در بازگشت از صفین به کوفه رسید از محلۀ شبامیان گذر کرد؛ گریه زنان بر کشتگان صفین را شنید. حرب بن شُرَحبیل شبامی [رییس قبیله شبامیان] خدمت امام رسید؛ او هم مانند قومش بود. پس به او فرمود: «آیا آنگونه که می شنوم، زنانتان بر شما چیره شده‌اند؟ چرا آنان را از گریه و زاری باز نمی‌دارید؟»[۱۱۷].

[۱۱۲]- نامه ۵۲. [۱۱۳]- نامه ۶۹. [۱۱۴]- خطبه ۲۳۵. [۱۱۵]- حکمت ۱۴۴. [۱۱۶]- حکمت ۲۲۸. [۱۱۷]- حکمت ۳۲۲.