سستی پیروان امام علی از یاری رساندن به وی

سستی پیروان امام علی از یاری رساندن به وی

حضرت على فرمود: «آگاه باشید که من شب و روز، پنهان و آشکارا شما را به مبارزه با این جمعیت دعوت کردم و گفتم پیش از آنکه با شما بجنگند با آنان نبرد کنید. به خدا سوگند هر ملتى در درون خانه‏اش مورد هجوم دشمن قرار گیرد حتما ذلیل‏خواهد شد، ولى شما سستى به خرج دادید و دست از یارى برداشتید، تا آنجا که دشمن پىدرپى به شما حمله کرد و سرزمین شما را مالک شد. اکنون بشنوید: این غامدی است که به [شهر مرزى] «انبار» حمله کرده و نماینده و فرماندار من ‏«حسان بن حسان بکرى‏» را کشته و سربازان و مرزبانان شما را از آن سرزمین بیرون رانده است. به من خبر رسیده که یکى از آنان به خانه زن مسلمان، و دیگری زن غیرمسلمانى که در پناه ‏اسلام جان و مالش محفوظ بوده است وارد شده و خلخال، دستبند، گردنبند و گوشواره‏هاى آنها را از تنشان بیرون آورده است، در حالى که براى دفاع، هیچ وسیله‏اى جز گریه و التماس کردن نداشته‏اند. آنها با غنیمت فراوان برگشته‏اند بدون اینکه حتى یک نفر از آنها زخمى گردد و یا قطره‏اى خون ‏از آنها ریخته شود. اگر به خاطر این حادثه، مسلمانى از روى تأسف بمیرد، ملامت نخواهد شد و از نظر من ‏سزاوار و بجاست. اى کاش شما را نمى‏دیدم! شگفتا! شگفتا! به خدا سوگند، این حقیقت قلب انسان را مى‏میراند و غم و اندوه ‏مى‏آفریند که آنها در مسیر باطل خود این چنین متحدند و شما در راه حق، چنین ‏پراکنده و متفرق. روى شما زشت ‏باد و همواره غم و غصه قرینتان باد که هدف حملات دشمن ‏قرار گرفته‏اید؛ پىدرپى به شما حمله میکنند و شما به حمله متقابل دست نمى‏زنید؛ با شما مى‏جنگند و شما نمى‏جنگید؛ این گونه معصیت ‏خدا مى‏شود و شما [با عمل‏خود] به آن رضایت میدهید. هر گاه در ایام تابستان فرمان حرکت ‏به سوى دشمن دادم، گفتید: اندکى ما را مهلت‏ ده تا سوزِ گرما فرو نشیند؛ و اگر در سرماى زمستان این دستور را به شما دادم، گفتید: اکنون ‏هوا فوقالعاده سرد است؛ ‏بگذار سوز سرما آرام گیرد. همه این بهانه‏ها براى فرار از سرما و گرما بود. شما که از سرما و گرما [وحشت دارید] و فرار مى‏کنید، به خدا سوگند از شمشیر [دشمن] بیشتر فرار خواهید کرد»[۱۰۲].

[۱۰۲]- خطبه ۲۷.