معنـای لغـوی شـرک اکبـر

معنـای لغـوی شـرک اکبـر: شـرک در لغـت به معنـای همکـاری و مقارنـت (مشارکـت) اسـت کـه در نقطـه مقابـل انفـرادی عمـل کـردن قـرار دارد، به عنـوان مثـال کاری که به صـورت گروهـی و بیـن دو نفـر یا بیشتـر انجـام می شـود نه به صـورت فـردی، وقتـی گفتـه می شـود: « لا تشـرک بالله » بدیـن معناسـت کـه کسـی را شریـک خداونـد قـرار نـده و وی را در انجـام امـور با کسـی برابـر و یکسـان نـدان، چراکـه اگـر کسـی یکـی از آفریـده های خداونـد را در انجـام امـور با وی برابـر و و در یـک سطـح بدانـد در واقـع برای ذات الله شریـک و انبـاز قـرار داده اسـت.
تعریـف اصطلاحـی شـرک اکبـر: عبارت اسـت از اینکـه انسـان برای الله متعـال همتایـی قـرار دهـد کـه با وی در ربوبیـت و الوهیـت و أسمـاء و صفاتـش مسـاوی و در یـک سطـح باشـد.