ابوعبدالرحمن محمد بن حسین رحمه الله میفرماید: بانویی به نام عایشه عبادتگزار بسیار بزرگی بود، دخترش را مورد خطاب قرار داده اینچنین میگفت: نسبت به آن چیزی که فنا میشود (از بین میرود) خوشحال، و در صورت از بین رفتنش غمگین مباش.
در اطاعت و بندگی الله، احساس خوشحالی بکن و از اینکه (خدای ناخواسته) از نگاه و توجهات الهی بیفتی بسیار بترس.
دخترش میفرماید: مادرم میگفت: این واقعیت را بپذیر، هر کسی که در تنهائی احساس ترس و وحشت کند هنوز نسبت به الله انس پیدا نکرده و هر کسیکه بندهای از بندگان خدا را حقیر بشمارد هنوز معرفت پروردگارش را حاصل ننموده، زیرا کسیکه خالق را میخواهد، حتماً با مخلوقش نیز محبت میورزد[۱].
[۱]– صفه الصفوه ابن جوزی ج ۴ ص ۳۳٫