عاقبت عدل وعاقبت ظلم

خداوند متعال عادل است و عدل را دوست می‌دارد و لذا ظلم را بر خود و بر بندگانش حرام کرده، و فطرت انسان را بگونه ای آفریده که عدالت دوست و عدالت خواه باشد، از اینرو ظلم را مبغوض می‌دارند و ظالمین را دوست ندارند و از آنها احساس نفرت دارند.
حاکمی که عادل باشد مردم نیز وی را دوست دارند و از او در برابر دشمنانش حمایت کرده و یاری می‌رسانند، اما اگر پایه های تخت و حکومتش را بر ظلم استوار کند؛ در حقیقت بذر کینه و نفرت را در قلوب مردمانش می‌کارد که به زودی ثمره خواهد داد.
در بین مردم کُرد مَثلی هست که مضمون آن به زبان فارسی چنین است: « هر چیزی از ناحیه نازک آن می‌شکند، اما ظلم از جائیکه ضخیم تر است می‌شکند.»، منظور آنست که هراندازه ظلم بیشتر باشد کمتر دوام می‌یابد و ظالم هرچقدر ظالم تر باشد سریعتر نیز از بین خواهد رفت.
سنت الهی نیز بر همین بوده که دیر یا زود بساط ظالمین را بر می چیند و آنرا مایه ی عبرت انسانها می‌کند اگر پند گیرنده ای باشد.
قال شیخ الإسلام ابن تیمیّه رحمه اللّه تعالى：
« إنّ النّاس لم یتنازعوا فی أنّ عاقبه الظّلم وخیمه، وعاقبه العدل کریمه، و لهذا یروى: اللّه ینصر الدّوله العادله، و إن کانت کافره، و لا ینصر الدّوله الظّالمه، و لو کانت مؤمنه».
و قال رحمه اللّه تعالی：
« یقال: الدّنیا تدوم مع العدل و الکفر، و لا تدوم مع الظّلم و الإسلام».
ترجمه：
شیخ الإسلام ابن تیمیه رحمه الله تعالی فرمودند：
« مردم اختلافی ندارند در اینکه عاقبت ظلم ناگوار است و عاقبت عدل شرافت و بزرگی است، و برای همین نقل می‌شود: خداوند حکومت عادل را یاری می‌دهد هرچند که کافر باشد و حکومت ظالم را یاری نمیدهد نمی‌دهد هرچند که مؤمن باشد».
و فرمودند： « گفته می‌شود: امور دنیا با عدل و کفر دوام می‌یابد، اما با ظلم و اسلام تدوام نمی‌یابد».
[«مجموع الفتاوى؛ الحسبه» (۱۶، ۱۷۰)] [«مجموع الفتاوى؛ الحسبه» (۱۴۷)]