عهد قرآنی

خدایا با تو عهد می‌بندم که از کنار آیات و نشانه‌های تو که جهان را آکنده‌اند، بی‌اعتنا، نابینا و ناشنوا عبور نکنم.

در هر چیزی سراغ از نشانه‌‌های تو بگیرم و به دیده‌ی تفکر در کاینات بنگرم؛ چرا که به ما آموخته‌ای خردمندان، اهل ذکر و تفکر هستند:

«وَالَّذِینَ إِذَا ذُکِّرُوا بِآیَاتِ رَبِّهِمْ لَمْ یَخِرُّوا عَلَیْهَا صُمًّا وَعُمْیَانًا»
(آنها کسانی هستند که هر گاه آیات پروردگارشان به آنها گوشزد شود کر و کور روی آن نمی‏ افتند!) (فرقان/۷۳)،

‌«إِنَّ فِی خَلْقِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَاخْتِلَافِ اللَّیْلِ وَالنَّهَارِ لَآیَاتٍ لِأُولِی الْأَلْبَابِ*الَّذِینَ یَذْکُرُونَ اللَّهَ قِیَامًا وَقُعُودًا وَعَلَى جُنُوبِهِمْ وَیَتَفَکَّرُونَ فِی خَلْقِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ» (مسلما در آفرینش آسمانها و زمین و آمد و رفت شب و روز، نشانه‏ های (روشنی) برای صاحبان خرد و عقل است * همانها که خدا را در حال ایستادن و نشستن و آنگاه که بر پهلو خوابیده ‏اند، یاد می ‏کنند، و در اسرار آفرینش آسمانها و زمین می ‏اندیشند) (آل‌عمران/۱۹۰،۱۹۱).