امام ابن قیم( رحمه الله) میفرماید: «وَالطَّاغُوتُ: کُلُّ مَا تَجَاوَزَ بِهِ الْعَبْدُ حَدَّهُ مِنْ مَعْبُودٍ أَوْ مَتْبُوعٍ أَوْ مُطَاعٍ؛ فَطَاغُوتُ کُلِّ قَوْمٍ مِنْ یَتَحَاکَمُونَ إلَیْهِ غَیْرَ اللَّهِ وَرَسُولِهِ، أَوْ یَعْبُدُونَهُ مِنْ دُونِ اللَّهِ، أَوْ یَتْبَعُونَهُ عَلَى غَیْرِ بَصِیرَهٍ مِنْ اللَّهِ، أَوْ یُطِیعُونَهُ فِیمَا لَا یَعْلَمُونَ أَنَّهُ طَاعَهٌ لِلَّهِ».
ترجمه: «طاغوت: همه آنچه بدان بنده از حدّش تجاوز میکند، از معبود یا متبوع یا کسی که از آن اطاعت میشود. پس طاغوت هر قومی کسی است که: -به سوی او تحاکم و داوری میکنند، به غیر از الله و رسولش، -یا به غیر الله او را عبادت میکنند، – یا تبعیت از او میکنند بر غیر بصیرت و چشم روشنی از طرف الله. – یا اطاعتش میکنند در آنچه که نمیدانند آن طاعت الله است».
[ إعلام الموقعین عن رب العالمین۱/۴۰].