وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین
ما نماز تراویح می خوانیم که گاها قرائت امام طولانی می شود و ما خسته می شویم؛ آیا جایز است گاهی بر یک پا تکیه کرد و سپس بر پای دیگر، و بعد بر هر دو پا اعتماد کرد تا خستگی ما کاهش یابد؟
الحمدلله،
اگر قرائت امام طولانی شود و قیام وی به درازا کشیده شود، ایرادی ندارد که نمازگزار بر یک پا تکیه کند و بعد بر پای دیگرش تا اندکی بیآساید، و این عمل را در زبان عربی «مراوحه» گویند، ولی نباید یک پایش را جلوتر از دیگری قرار دهد؛ بگونه ایکه یک پایش با پای نمازگزار بغل دستش برابر باشد اما دیگر پایش جلو یا عقب قرار بگیرد، و مراوحه برای کسیکه عذر دارد جایز و برای کسیکه عذری ندارد مکروه است.
امام نووی رحمه الله فرمودند: «اگر نمازگزار بر یک پایش بایستد: نماز صحیح است ولی کراهت دارد، اما اگر معذور باشد کراهیتی ندارد». ” المجموع ” ( ۳ / ۲۳۰ ) .
و علامه ابن عثیمین رحمه الله می گویند: «اما یک درمیان کردن (پا) که به آن مراوحه بین پاها گویند بگونه ایکه گاهی بر یک پا و گاهی دیگر بر پای دیگر اعتماد و تکیه شود، این کار ایرادی ندارد، اللخصوص وقتی که ایستادن انسان (در قیام نماز) طولانی شود، اما نباید یکی از پاها جلوتر از دیگری باشد، بلکه باید هر دو پا مساوی هم قرار بگیرند». “الشرح الممتع” (۳/۲۲۴) .
والله اعلم
وصلی الله وسلم علی محمد وعلی آله وأصحابه والتابعین لهم بإحسان إلی یوم الدین