معنای اسلام

اسلام مصدر باب اِفعال است و چنان که اهل لغت از جمله جوهری در “الصّحاح فی اللغه” و فیروزآبادی در “القاموس المحیط” گفته اند، به معنای سپردن، تسلیم کردن، تحویل دادن و واگذاری است؛ گر چه در زبان فارسی تسلیم کردن را به معنای سپردن و تحویل دادن به کار می برند، اما اسلام نیز دارای مفهوم متعدی و به معنای واگذاری کالا یا امتیازی به دیگران است؛ معنای اصطلاحیِ این واژه نیز، متناسب با همان ریشهٔ لغوی است و به معنای “واگذاری امتیازِ تعیینِ سَبکِ زندگی به خالق جهان” است؛ چنان که در توصیف مؤمن آمده است که خود را به الله می سپارد: « مَن٘ یُس٘لِم وَج٘هَهُ إلَی اللهِ…». یا در آیه ۷۱ سوره انعام،آمده است: «قُل اِنّ هُدَی اللهِ هُوَ الهُدی و اُمِرنا لِنُسلِمَ لِرَبِّ العالمین»: بگو فقط رهنمود خدای متعال، رهنمود نجات است و به ما فرمان داده شده که (تعیین رهنمود نجات و طرّاحی سَبکِ زندگیِ سعادتمندانه را) به پروردگار جهانیان واگذاریم.
پس اسلام به معنای ستاندن حقِ تعیین حلال و حرام از خود و دیگر مخلوقات و واگذاشتن دربستِ امتیاز طرّاحی سبک زندگی به خالق هستی است!
مُس٘لِم نیز که صفت فاعلی از مصدر اسلام است، به معنای تحویل دهنده و واگذارکننده است؛ مسلم در معنای دینی یعنی کسی که طی معامله ای آگاهانه و داوطلبانه، امتیاز طرّاحی سبک زندگی یا به تعبیر شرعی، حق تعیین حلال و حرام  را از خود و دیگر مخلوقات سلب کرده و آن را به طور کامل و دربست به آفریدگار جهان واگذار کرده است.
راستی هیچ دقّت کردەایم که دست به چه معامله هولناک و مسئولیت زایی زدەایم؟!