عنْ أَبُی هُرَیْرَهَ قَالَ: جَاءَ رَجُلٌ إِلَى النَّبِیِّ صلی الله علیه و سلم فَقَالَ: یَا رَسُولَ اللَّهِ، أَیُّ الصَّدَقَهِ أَعْظَمُ أَجْرًا؟ قَالَ: «أَنْ تَصَدَّقَ وَأَنْتَ صَحِیحٌ شَحِیحٌ، تَخْشَى الْفَقْرَ وَتَأْمُلُ الْغِنَى، وَلا تُمْهِلُ حَتَّى إِذَا بَلَغَتِ الْحُلْقُومَ، قُلْتَ: لِفُلانٍ کَذَا، وَلِفُلانٍ کَذَا، وَقَدْ کَانَ لِفُلانٍ». (بخارى: ۱۴۱۹)
ترجمه: ابوهریره می گوید: مردی نزد رسول الله صلی الله علیه و سلم آمد و پرسید: ای رسول خدا! کدام صدقه، اجر بیشتری دارد؟ رسول الله صلی الله علیه و سلم فرمود: «صدقه ای که آنرا در زمان تندرستی و هنگامی که حرص جمع آوری مال داری و از فقر می ترسی و امید به ثروتمند شدن داری, بدهی, نه اینکه منتظر بمانی تا لحظات مرگت، فرا رسد, آنگاه، (صدقه دهی و) بگویی: به فلانی اینقدر بدهید و به فلانی اینقدر بدهید. در حالی که در آن لحظه، خود بخود مال، تعلق به دیگران دارد». (و از آنِ تو نیست).