آیا تو فکرخود بودن با نامحرم گناه هست؟ آیا فکرکردن به گناه گناه است؟

پاسخ:

وعلیکم السلام و رحمه الله

الحمدلله،

سوال مشابهی از علامه عبد العزیز ابن باز رحمه الله شد که ایشان چنین پاسخ دادند :

«افکار ناپسند و زشتی که در درون انسان واقع می شد، مثلا به زنا کردن یا سرقت و یا شرب خمر و امثال اینها فکر می کند، اما در واقع هیچکدام از آنها را انجام نمی دهد، در آنصورت گناهی بر وی نیست و آن افکار مورد گذشت قرار می گیرند؛ زیرا پیامبر صلی الله علیه وسلم فرمودند : « إِنَّ اللهَ تَجَاوَزَ عَنْ أُمَّتِی مَا حَدَّثَتْ بِهِ أَنْفُسُهَا مَا لَمْ تَعْمَلْ أَوْ تَتَکَلَّمْ» متفق علیه.

یعنی: «خداوند، وسوسه‏هایی را که در دل امت من، خطور می نمایند، معاف فرموده است‏ تا زمانی که بر مقتضای آن، عمل نکرده و یا درباره آن، سخن بر زبان نیاورده باشند».

و ابن عباس از پیامبر صلی الله علیه وسلم (حدیث قدسی) روایت کرده : « من هم بسیئه فلم یفعلها لم تکتب علیه، وفی لفظ: کتبت حسنه؛ لأنه ترکها من جرائی» متفق علیه.

یعنی: « کسی قصد انجام کار بدی بکند ولی آن را انجام ندهد، آن گناه برایش نوشته نمی شود، و در لفظ دیگری فرموده : (چون به آن عمل نکرده) برای او آن را یک کار نیک نوشته شود؛ زیرا او بخاطر من آنرا انجام نداده است».

یعنی هرکس گناهی که به ذهنش خطور می کند بخاطر (خوف) از خدا انجام ندهد، الله متعال نیز (نه تنها آن گناه را برایش نمی نویسد) بلکه یک حسنه هم برایش درنظر می گیرد، ولی اگر به خاطر خدا نباشد گناهی برایش ثبت نمی شود ولی حسنه ای هم نمی گیرد، و این فضلی از جانب الله متعال و رحمتی برای بندگانش است، پس حمد و سپاس و شکر خدایی را که هیچ معبود به حقی جز او و هیچ پروردگاری غیر او نیست».

《《اما حذرکردن از اینگونه تفکرات لازم است از آن میترسم مبادا همین افکار وی را تحریک کند ودردام گناه بیافتد.》》

منبع: ” مجموع فتاوی العلامه عبد العزیز بن باز رحمه الله ” (۵/۴۲۴).
 

و در انتهاء حدیث مورد استناد را بطور کامل از صحیح بخاری نقل می کنیم:

ابن عباس رضی الله عنهما می گوید: پیامبر صلی الله علیه وسلم به نقل از پروردگارش فرمود:

«إِنَّ اللَّهَ کَتَبَ الْحَسَنَاتِ وَالسَّیِّئَاتِ، ثُمَّ بَیَّنَ ذَلِکَ. فَمَنْ هَمَّ بِحَسَنَهٍ فَلَمْ یَعْمَلْهَا، کَتَبَهَا اللَّهُ لَهُ عِنْدَهُ حَسَنَهً کَامِلَهً. فَإِنْ هُوَ هَمَّ بِهَا فَعَمِلَهَا، کَتَبَهَا اللَّهُ لَهُ عِنْدَهُ عَشْرَ حَسَنَاتٍ، إِلَی سَبْعِ مِائَهِ ضِعْفٍ إِلَی أَضْعَافٍ کَثِیرَهٍ. وَمَنْ هَمَّ بِسَیِّئَهٍ فَلَمْ یَعْمَلْهَا، کَتَبَهَا اللَّهُ لَهُ عِنْدَهُ حَسَنَهً کَامِلَهً. فَإِنْ هُوَ هَمَّ بِهَا فَعَمِلَهَا، کَتَبَهَا اللَّهُ لَهُ سَیِّئَهً وَاحِدَهً». (بخاری:۶۴۹۱).

یعنی: «‌خداوند، نیکی ها و بدیها را مشخص نموده و آنها را بیان کرده است. پس هرکس، اراده نماید که کار نیکی انجام دهد ولی آنرا عملی نکند، خداوند برای او نزد خودش، یک نیکی کامل، ثبت می نماید. و اگر قصد انجام عمل نیکی را بنماید و به آن، عمل کند، خداوند نزد خود ده الی هفت صد نیکی و چندین برابر بیشتر از این، برایش ثبت می نماید. و هرکس، قصد انجام عمل بدی را بکند و آنرا عملی نسازد، خداوند، یک نیکی کامل، نزد خود، برایش ثبت می کند. و اگر قصد انجام عمل بدی را بنماید و مرتکب آن شود، خداوند برایش تنها یک بدی، ثبت می نماید».