حکم دوستی اهل کفر و شرک

سلام علیکم. حکم شرعی شخصی که دوستدار و طرفدار اهل شرک و کفر باشد چیست؟ جزا کم الله خیرا

پاسخ:
وعلیکم السلام و رحمه الله

الحمدلله؛

طبق عقیده اهل سنت و جماعت در قضیه ی ولاء و براء (یعنی دوست داشتن و دشمنی کردن بخاطر خدا)، هرکس که مسلمان باشد و به اسلام ایمان بیاورد ما او را دوست داریم و هرکس که به خدا و آیین وی کفر بورزد ما از او برائت می جوییم و او را دوست نخواهیم داشت حتی اگر برادر یا پدر یا مادر یا خواهر یا یکی از بستگان و عزیزانمان باشد.

الله تعالی می فرماید:

{لَا تَجِدُ قَوْمًا یُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْیَوْمِ الْآخِرِ یُوَادُّونَ مَنْ حَادَّ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَلَوْ کَانُوا آبَاءهُمْ أَوْ أَبْنَاءهُمْ أَوْ إِخْوَانَهُمْ أَوْ عَشِیرَتَهُمْ} (مجادله ۲۲)

یعنی: هیچ قومی را که ایمان به خدا و روز رستاخیز دارند نمی‏یابی که با دشمنان خدا و رسولش دوستی کنند، هر چند پدران یا فرزندان یا برادران یا خویشاوندانشان باشند؛

{قَدْ کَانَتْ لَکُمْ أُسْوَهٌ حَسَنَهٌ فِی إِبْرَاهِیمَ وَالَّذِینَ مَعَهُ إِذْ قَالُوا لِقَوْمِهِمْ إِنَّا بُرَآءُ مِنکُمْ وَمِمَّا تَعْبُدُونَ مِن دُونِ اللَّهِ کَفَرْنَا بِکُمْ وَبَدَا بَیْنَنَا وَبَیْنَکُمُ الْعَدَاوَهُ وَالْبَغْضَاءُ أَبَدًا حَتَّىٰ تُؤْمِنُوا بِاللَّهِ وَحْدَهُ إِلَّا قَوْلَ إِبْرَاهِیمَ لِأَبِیهِ لَأَسْتَغْفِرَنَّ لَکَ وَمَا أَمْلِکُ لَکَ مِنَ اللَّهِ مِن شَیْءٍ ۖ رَّبَّنَا عَلَیْکَ تَوَکَّلْنَا وَإِلَیْکَ أَنَبْنَا وَإِلَیْکَ الْمَصِیرُ} (۶۰/۴)

برای شما سرمشق خوبی در زندگی ابراهیم و کسانی که با او بودند وجود داشت، در آن هنگامی که به قوم (مشرک) خود گفتند: «ما از شما و آنچه غیر از خدا می‌پرستید بیزاریم؛ ما نسبت به شما کافریم؛ و میان ما و شما عداوت و دشمنی همیشگی آشکار شده است؛ تا آن زمان که به خدای یگانه ایمان بیاورید! -جز آن سخن ابراهیم که به پدرش [= عمویش آزر] گفت (و وعده داد) که برای تو آمرزش طلب می‌کنم، و در عین حال در برابر خداوند برای تو مالک چیزی نیستم (و اختیاری ندارم)!- پروردگارا! ما بر تو توکّل کردیم و به سوی تو بازگشتیم، و همه فرجامها بسوی تو است! (۴)

«بدون شک کسی که کفار را بیشتر از مسلمانان دوست می دارد مرتکب حرام عظیمی شده است، بر او واجب است که مسلمانان را دوست بدارد، و آنچیزی را که برای خودش می پسندد و دوست می دارد برای آنها نیز دوست داشته باشد، اما اینکه دشمنان خدا را بیشتر از مسلمانان دوست بدارد، این امر بر او حرام است و بر خطر عظیمی است، اصلا برای او جایز نیست که کفار را دوست داشته باشد حتی اگر (محبتش برای کفار) کمتر از مسلمانان باشد، چونکه خدای متعال می فرماید: {لَا تَجِدُ قَوْمًا یُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْیَوْمِ الْآخِرِ یُوَادُّونَ مَنْ حَادَّ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَلَوْ کَانُوا آبَاءَهُمْ أَوْ أَبْنَاءَهُمْ أَوْ إِخْوَانَهُمْ أَوْ عَشِیرَتَهُمْ أُولَئِکَ کَتَبَ فِی قُلُوبِهِمُ الْإِیمَانَ وَأَیَّدَهُمْ بِرُوحٍ مِنْهُ وَیُدْخِلُهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِی مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِینَ فِیهَا رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَرَضُوا عَنْهُ أُولَئِکَ حِزْبُ اللَّهِ أَلَا إِنَّ حِزْبَ اللَّهِ هُمُ الْمُفْلِحُونَ} (مجادله ۲۲).

یعنی: «هیچ قومی را که ایمان به خدا و روز رستاخیز دارند نمی‏یابی که با دشمنان خدا و رسولش دوستی کنند، هرچند که آنان پدران یا فرزندان یا برادران یا خویشاوندانشان باشند؛ آنان کسانی هستند که خدا ایمان را بر صفحه دلهایشان نوشته و با روحی از ناحیه خودش آنها را تقویت فرموده، و آنها را در باغهایی از بهشت وارد می‏کند که نهرها از زیر (درختانش) جاری است، جاودانه در آن می‏مانند؛ خدا از آنها خشنود است، و آنان نیز از خدا خشنودند؛ آنها حزب خدایند؛ بدانید حزب و پیروان خدا پیروز و رستگارانند».

و می فرماید: {یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لَا تَتَّخِذُوا عَدُوِّی وَعَدُوَّکُمْ أَوْلِیَاءَ تُلْقُونَ إِلَیْهِمْ بِالْمَوَدَّهِ وَقَدْ کَفَرُوا بِمَا جَاءَکُمْ مِنَ الْحَقِّ} (ممتحنه ۱).

یعنی: «‏ای مؤمنان! دشمنان من و دشمنان خویش را به دوستی نگیرید. شما نسبت بدیشان محبت می‌کنید و مودت می‌ورزید، در حالی که آنان به حق و حقیقتی ایمان ندارند که برای شما آمده است».

و همچنین آنکسی که کافران را تمجید کرده و آنها را مدح و ستایش کرده و بر مسلمانان افضل ترشان می داند چه در اعمالشان یا غیر آن، او مرتکب گناه شده، و (در واقع) نسبت به برادران مسلمانش بد گمانی نموده، و در حق کسانی که حسن ظن داشتن برای آنها شایسته نیست گمان نیک داشته است، درحالیکه بر مؤمن واجب است که مسلمانان را در تمامی شئونات در اعمال و غیر آن بر غیر مسلمانان ترجیح داده و مقدم بد