چگونه می‌توان بین این حدیث که: «فهو إلی الله إن شاء عفا عنه و إن شاء عاقبه» «اگر خداوند بخواهد او را می‌بخشد و اگر نه او را عقوبه می‌دهد» با این گفته: کسانی که سیئاتشان از حسنات بیشتر باشد، وارد دوزخ می‌ گردند، توافق ایجاد نمود؟

بین این دو سخن منافاتی وجود ندارد. هر آن کس را که خداوند بخواهد ببخشد، او را به صورتی آسان محاسبه می‌نماید. همانگونه که پیامبر  آن کوتاهی حساب را به «عرض» تفسیر نمود.

و نیز فرمود:
«یدنو أحدکم من ربه عزّوجلّ حتی یضع علیه کنفه فیقول: عملت کذا و کذا؟ فیقول: نعم، و یقول عملت کذا و کذا، فیقول: نعم،‌ فیقرره ثم یقول: إنی سترت علیک فی الدنیا و أنا أغفرها لک الیوم»
[بخاری ودیگران ان را روایت کرده اند وتخریج ان گذشت]
«هر کدام از شما – مؤمنین- پروردگارش به او نزدیک میشود، تا اینکه ستر و حفاظ و سایه رحمتش بر وی قرار میگیرد. سپس میفرماید: آیا تو این کارها (منظور معاصی است، والله اعلم) را انجام دادی؟ میگوید: بله. میفرماید این کارها را انجام دادی میگوید: بله. سپس میفرماید: من آنها را در دنیا برای تو پوشاندم و امروز آنها را برای تو میبخشم».

 اما کسانی وارد جهنم می‌شوند که حساب آنها طولانی میگردد و پیامبر صلی الله علیه وسلم نیز می‌فرماید:
«من نوقش الحساب عذب».
«هر کس در حساب مورد مناقشه قرار گیرد، عذاب داده می‌شود».