کفاره‌ی همه‌ی گناهان چه صغیره و چه کبیره چیست؟

با توبه نصوح می‌توان از این گناهان  پاک شد، خداوند می‌فرماید:

( یَاأَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا تُوبُوا إِلَى اللَّهِ تَوْبَهً نَّصُوحًا عَسَى رَبُّکُمْ أَن یُکَفِّرَ عَنکُمْ سَیِّئَاتِکُمْ وَیُدْخِلَکُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِی مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ) تحریم ۸
«اى کسانى که ایمان آورده‏اید به درگاه خدا توبه‏اى راستین کنید امید است که پروردگارتان بدیهایتان را از شما بزداید و شما را به باغهایى که از زیر [درختان] آن جویبارها روان است درآورد» .
و لفظ «عسی» یعنی «امید است». همانا این فعل از طرف خداوند محقق گشته است (یعنی یقینا خداوند با توبه ی نصوح ما را میبخشد)

آنجا که خداوند میفرماید:

( إِلَّا مَن تَابَ وَآمَنَ وَعَمِلَ عَمَلًا صَالِحًا فَأُوْلَئِکَ یُبَدِّلُ اللَّهُ سَیِّئَاتِهِمْ حَسَنَاتٍ) فرقان۷۰
«مگر کسى که توبه کند و ایمان آورد و کار شایسته کند پس خداوند بدیهایشان را به نیکیها تبدیل مى‏کند»

( وَالَّذِینَ إِذَا فَعَلُواْ فَاحِشَهً أَوْ ظَلَمُواْ أَنْفُسَهُمْ ذَکَرُواْ اللّهَ فَاسْتَغْفَرُواْ لِذُنُوبِهِمْ وَمَن یَغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلاَّ اللّهُ وَلَمْ یُصِرُّواْ عَلَى مَا فَعَلُواْ وَهُمْ یَعْلَمُونَ * أُوْلَئِکَ جَزَآؤُهُم مَّغْفِرَهٌ مِّن رَّبِّهِمْ وَجَنَّاتٌ تَجْرِی مِن تَحْتِهَا الأَنْهَارُ خَالِدِینَ فِیهَا وَنِعْمَ أَجْرُ الْعَامِلِینَ)آل عمران ۱۳۵-۱۳۶
«و آنان که چون کار زشتى کنند یا بر خود ستم روا دارند خدا را به یاد مى‏آورند و براى گناهانشان آمرزش مى‏خواهند و چه کسى جز خدا گناهان را مى‏آمرزد و بر آنچه مرتکب شده‏اند با آنکه مى‏دانند [که گناه است] پافشارى نمى‏کنند . آنان پاداششان آمرزشى از جانب پروردگارشان و بوستانهایى است که از زیر [درختان] آن جویبارها روان است جاودانه در آن بمانند و پاداش اهل عمل چه نیکوست»

و پیامبر صلی الله علیه وسلم می‌فرماید: «التوبه تجب ما قبلها»
[مسلم۱/۱۱۲ رقم ۱۹۲]
«توبه ماقبلش را از بین میبرد».

همچنین میفرماید:
«لله أفرح بتوبه عبده من رجل نزل منزلاً و به مهلکه و معه راحلته علیها طعامه و شرابه فوضع رأسه فنام نومه فاستیقظ و قد ذهبت راحلته حتی اشتد علیه الحر و العطش أو ما شاء الله قال أرجع إلی مکانی فرجع فنام نومه ثم رفع رأسه فإذا راحلته عنده».
[بخاری۷/۱۴۵_۱۴۶ _مسلم ۹۴_۸/۹۱]
«خوشحالی خداوند از توبه بنده‌اش به درگاه او بیشتر است از خوشحالی کسی که به منطقهی سخت و صعبی برود و شتری با توشه به همراه داشته باشد، اما در حالیکه خوابیده است، شترش گم شود. بعد از مدتی جستجو، تشنگی و گرما، با ناامیدی در همان جای اول بخوابد. اما در حالی بیدار شود، که شترش بر بالین او حاضر شده باشد».