غبطہ خوردن در علم وحڪمت

۶۶ ـ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ مَسْعُودٍ قَالَ: قَالَ النَّبِیّ: «لا حَسَدَ إِلا فِی اثْنَتَیْنِ: رَجُلٌ آتَاهُ اللَّهُ مَالاً فَسُلِّطَ عَلَى هَلَکَتِهِ فِی الْحَقِّ، وَرَجُلٌ آتَاهُ اللَّهُ الْحِکْمَهَ فَهُوَ یَقْضِی بِهَا وَیُعَلِّمُهَا». (بخارى:۷۳) 

 از عبدالله بن مسعود روایت است
 ڪہ نبے اڪرم فرمود:

غبطہ جایز نیست مگر در دو مورد:

۱ شخصے ڪہ خداوند بہ او مال و ثروت داده و بہ او همت بخشیده است تا آن را در راه خدا خرج ڪند.

۲ ڪسے ڪہ خداوند به او علم و معارف شرعے عنایت فرموده و او از علم خود، دیگران را بهره‏ مند مے سازد و با عدالت، قضاوت مےڪند».