چگونه می‌توان بین این حدیث و آیه ی ( وَنُودُواْ أَن تِلْکُمُ الْجَنَّهُ أُورِثْتُمُوهَا بِمَا کُنتُمْ تَعْمَلُونَ)اعراف ۴۳

یعنی چگونه می‌توان این دو را با هم جمع کرد؟

هیچ‌گونه منافاتی بین این دو نص وجود ندارد- الحمدلله- و حرف (باء) که در آیه فوق آمده است باء سبب است. بدان دلیل که اعمال صالح سبب ورود به بهشت می‌شود و اگر این سبب موجود نباشد، ورود به بهشت هم میسر نمی‌شود. چونکه وجود هر مسببی به دلیل بودن سبب آن است. (باء) قیمت (ثمن، بها) در این آیه وجود ندارد. یعنی اعمال قیمت (بهای) ورود به بهشت نیستند. زیرا که بنده هر چند به اندازهی عمر دنیا هم فرصت داشته باشد و در این مدت زمان طولانی هر روز روزه بگیرد و هر شب را شب‌زنده‌داری نماید و از معاصی خود را بدور دارد، با تمام این  اعمال به اندازه یکصدم از کوچکترین نعمتهای خداوند را ظاهری یا باطنی شکرگزاری نکرده است.

پس مجموعه ی عمل ناقصش چگونه می‌تواند بهای ورود به بهشت باشند.

( رَّبِّ اغْفِرْ وَارْحَمْ وَأنتَ خَیْرُ الرَّاحِمِینَ ) مؤمنون ۱۱۸

«پروردگارا ببخشاى و رحمت کن [که] تو بهترین بخشایندگانى.»