گروه‌های مخالف با اثبات گواهی بر رسالت رسول اکرم صلی الله علیه و سلم (۸)

﴿قُل لَّآ أَمۡلِکُ لِنَفۡسِی نَفۡعٗا وَلَا ضَرًّا إِلَّا مَا شَآءَ ٱللَّهُۚ وَلَوۡ کُنتُ أَعۡلَمُ ٱلۡغَیۡبَ لَٱسۡتَکۡثَرۡتُ مِنَ ٱلۡخَیۡرِ وَمَا مَسَّنِیَ ٱلسُّوٓءُۚ إِنۡ أَنَا۠ إِلَّا نَذِیرٞ وَبَشِیرٞ لِّقَوۡمٖ یُؤۡمِنُونَ ١٨٨﴾ [الأعراف: ۱۸۸].

«بگو: من مالک سود و زیانی برای خود نیستم مگر آن مقداری که خدا بخواهد و اگر غیب می‌دانستم، منافع فروانی نصیب خود می‌کردم و اصلاً شر و بلا به من نمی‌رسید. من کسی جز بیم‌دهنده و مژده‌دهنده مؤمنان نمی‌باشم».

و دلایل فوت و رحلت رسول اکرم  صلی الله علیه و سلم زیادند از جمله:

﴿إِنَّکَ مَیِّتٞ وَإِنَّهُم مَّیِّتُونَ ٣٠﴾ [الزمر: ۳۰].

«(ای محمد  صلی الله علیه و سلم) تو هم می‌میری و آنان نیز می‌میرند».

﴿وَمَا جَعَلۡنَا لِبَشَرٖ مِّن قَبۡلِکَ ٱلۡخُلۡدَۖ أَفَإِیْن مِّتَّ فَهُمُ ٱلۡخَٰلِدُونَ ٣۴﴾ [الأنبیاء: ۳۴].

«ما برای هیچ انسانی پیش از تو زندگی جاویدان قرار ندادیم مگر، اگر تو بمیری ایشان جاویدانه می‌مانند؟!».

﴿کُلُّ نَفۡسٖ ذَآئِقَهُ ٱلۡمَوۡتِ﴾ [آل‌عمران: ۱۸۵].

«هر کسی مزه مرگ را می‌چشد».

و در حدیث عائشه رضی الله عنها درباره لحظات آخر وفات رسول الله  صلی الله علیه و سلم که ایشان  صلی الله علیه و سلم فرموده‌اند:

«فِى الرَّفِیقِ الأَعْلَى»[۱]. «نزد رفیق اعلایم». سپس روح رسول الله  صلی الله علیه و سلم تسلیم شد (فوت کردند).

دسته‌ای دیگر از مردم در حق رسول الله  صلی الله علیه و سلم و سنت صحیح آن بزرگوار ظلم کرده و بسیاری از احادیث نبوی را انکار می‌کنند و گاهی می‌گویند: عقل آن را قبول ندارد، و هرگاه درک و فهم آن‌ها از احادیث با سند صحیح تعارض و ضدیت پیدا می‌کند، عقل و درک و فهم خود را بر سنت مقدم می‌کنند و سنت صحیح را کنار می‌گذارند، و نمی‌دانند که هیچگاه عقل سلیم با نقل صحیح معارضت ندارد و هر وقت چنین چیزی احساس شود، اشکال از طرف عقل و درک و فهم آن کسی است که این تعارض و دوتایی را احساس کرده است وگرنه نص صحیح بر هر چیزی مقدم است. این دسته از مردم گمراه و ضد حق و مخالف با گواهی بر رسالت محمد  صلی الله علیه و سلم هستند و قبلاً دلایل کافی در این رابطه ذکر شده و فرموده امام شافعی رحمه الله در این مورد نقل شدکه: علماء اجماع نظر دارند بر اینکه هرکسی سنتی از سنت‌های رسول اکرم  صلی الله علیه و سلم برای او مشخص شد جایز نیست که آن را بخاطر گفته دیگری ترک کند.

[۱]– صحیح بخاری: ۵/۱۳۸،۱۳۹، و ۷/۱۹۲٫