باید دانست که عیادت مریض، آداب و فضایلی دارد که به بیان برخی از آن‌ها می‌پردازیم:

رسول خدا   صلی الله علیه وسلم فرمود:

«مَنْ عَادَ مَرِیضًا لَمْ یَزَلْ فِى خُرْفَهِ الْجَنَّهِ حَتَّى یَرْجِعَ»^[۱].

«هر کس، به عیادت مریضی برود، تا زمانی که برگردد، در باغ‌های بهشت بسر می‌برد».

رسول اکرم   صلی الله علیه وسلم نیز به عیادت یارانش می‌رفت. آن حضرت   صلی الله علیه وسلم به عیادت سعدبن ابی‌وقاص  رضی الله عنه رفت و برایش دعای خیر نمود و به او گفت:

«وَلَعَلَّکَ أَنْ تُخَلَّفَ حَتَّى یَنْتَفِعَ بِکَ أَقْوَامٌ وَیُضَرَّ بِکَ آخَرُونَ»[۲].

«شاید تو زنده بمانی و افرادی از [مسلمانان] از تو سود ببرند و گروهی دیگر [کفار] از تو ضرر ببینند».

همچنین نبی رحمت   صلی الله علیه وسلم به عیادت جابر  رضی الله عنه رفت و دید که بیهوش است. پس وضو گرفت و روی جابر آب ریخت و او را به هوش آورد.

همچنین پیامبر اکرم   صلی الله علیه وسلم به عیادت مردی بادیه‌نشین رفت و هنگامی که بر او وارد شد، گفت:

«لاَ بَأْسَ طَهُورٌ إِنْ شَاءَ اللَّهُ».

«اشکالی ندارد ان‌شاءالله باعث پاکی گناهان می‌گردد».

آن مرد بادیه‌نشین گفت: هرگز، بلکه تبی است که در پیرمرد کهنسالی، شعله می‌زند که قبرها در انتظار زیارت او هستند. رسول‌الله فرمود: «پس بله، در این صورت». در نتیجه، همین تب، کمرش را شکست و باعث هلاکت وی می‌گردید.

عادت مبارک آن حضرت   صلی الله علیه وسلم چنین بود که هرگاه، به عیادت مریضی می‌رفت، اندکی بر بالینش می‌نشست و به خاطر دوستی و محبت، دست مبارکش را بر سینه‌ی بیمار می‌گذاشت و برایش دعا می‌کرد.

 

[۱]– مسلم: ۲۵۶۸٫

[۲]– بخاری (۷/۶) و مسلم (۱۶۲۸).