پنجمین پایه از پایه‌های ایمان: ایمان به قضا و قدر و خیر و شر آن است که از طرف الله تعالی می باشد

زیرا الله تعالى می­فرماید: ﴿قُلۡ کُلّٞ مِّنۡ عِندِ ٱللَّهِ﴾ [النساء: ۷۸]. «بگو: همه­اش از نزد الله می­باشد». و دلیل دیگر حدیثی از ابوهریره رضی الله عنه است که پیامبر  صلی الله علیه وسلم فرموده است: «احْتَجَّ آدَمُ وَمُوسَى فَقَالَ لَهُ مُوسَى یَا آدَمُ أَنْتَ أَبُونَا خَیَّبْتَنَا وَأَخْرَجْتَنَا مِنْ الْجَنَّهِ قَالَ لَهُ آدَمُ یَا مُوسَى اصْطَفَاکَ اللَّهُ بِکَلَامِهِ وَخَطَّ لَکَ بِیَدِهِ أَتَلُومُنِی عَلَى أَمْرٍ قَدَّرَهُ اللَّهُ عَلَیَّ قَبْلَ أَنْ یَخْلُقَنِی بِأَرْبَعِینَ سَنَهً فَحَجَّ آدَمُ مُوسَى»^[۱]. «حضرت آدم علیه السلام و حضرت موسی علیه السلام برای یکدیگر دلیل آوردند، و موسی به او گفت: ای آدم! تو پدر ما هستی، ما را خوار کردی و از بهشت بیرون نمودی، آدم به او فرمود: ای موسی! الله تو را با کلامش برگزید و برای تو [الواح] را با دستش نوشت؛ آیا مرا برای چیزی سرزنش می­کنی که خداوند آن را چهل سال قبل از خلقت من، آن را برایم تقدیر کرده بود، و آدم دلیل محکمی برای موسی آورد».

با اسنادی که در اصل کتاب موجود است سرودۀ موجود است که امام بیهقی رحمه الله  آن را به ابوالفوارس جنید بن احمد الطبری نسبت داده‌است[۲]:

الْعَبْدُ ذُو ضَجَرٍ ، وَالرَّبُّ ذُو قَدَرٍ		وَالدَّهْرُ ذُو دُوَلٍ، وَالرِّزْقُ مَقْسُومُ
وَالْخَیْرُ أَجْمَعُ فِیمَا اخْتَارَ خَالِقُنَا		وَفِی اخْتِیَارِ سِوَاهُ اللَّوْمُ وَالشُّومُ

«بنده در بی­قراری و پروردگار صاحب تقدیر است، روزگار در فراز و نشیب و روزی تقسیم شده است، و خیر در چیزی است که خالق ما آن را برای ما انتخاب فرموده،و در اختیار ملامت و بدیمنی یکسان است».

 

 

 

[۱]– صحیح بخاری: ۳۴۰۹- ۶۶۱۴ – ۷۵۱۵؛ صحیح مسلم: ۶۹۱۲- ۶۹۱۴- ۶۹۱۵؛ سنن ابی داود: ۴۷۰۱؛ سنن ترمذی: ۲۱۳۴؛ سنن ابن ماجه: ۸۰٫

[۲]– شعب الإیمان: ۲۵۳٫