مواردی که حضرت علی خودشان اعلام می کنند که معصوم نیست را بررسی می کنیم

وَ قَالَ ( علیه السلام ) : وَ مَدَحَهُ قَوْمٌ فِی وَجْهِهِ فَقَالَ اللَّهُمَّ إِنَّکَ أَعْلَمُ بِی مِنْ نَفْسِی وَ أَنَا أَعْلَمُ بِنَفْسِی مِنْهُمْ اللَّهُمَّ اجْعَلْنَا خَیْراً مِمَّا یَظُنُّونَ وَ اغْفِرْ لَنَا مَا لَا یَعْلَمُونَ.
ترجمه:

«و درود خدا بر او (آنگاه که گروهی او را ستایش کردند) فرمود: بار خدایا تو مرا از خودم بهتر می شناسی، و من خود را بیشتر از آنان می شناسم، خدایا مرا از آنچه اینان می پندارند، نیکوتر قرار ده، و آنچه (از گناهان و خطاهایم) را که نمی دانند بیامرز».

[نهج البلاغه حکمت۱۰۰] این سخن حضرت علی رض بسیار واضح است و نیازی به توضیح ندارد هر شیعه ای که کمی چشم بصیرت داشته باشد درمیابد که سیدنا علی معصوم نیست اگر معصوم میبود طلب امرزش و مغفرت نمیکرد زیرا معصوم گناه نمیکند که طلب مغفرت کند.

باز خود علمای شیعه در جای دیگر از حضرت علی چنین نقل کرده اند:
«فَلَا تَکُفُّوا عَنْ مَقَالَهٍ بِحَقٍّ أَوْ مَشُورَهٍ بِعَدْلٍ فَإِنِّی لَسْتُ فِی نَفْسِی بِفَوْقِ أَنْ أُخْطِئَ وَ لَا آمَنُ ذَلِکَ مِنْ فِعْلِی إِلَّا أَنْ یَکْفِیَ اللَّهُ مِنْ نَفْسِی مَا هُوَ أَمْلَکُ بِهِ مِنِّی فَإِنَّمَا أَنَا وَ أَنْتُمْ عَبِیدٌ مَمْلُوکُونَ لِرَبٍّ لَا رَبَّ غَیْرُهُ یَمْلِکُ مِنَّا مَا لَا نَمْلِکُ مِنْ أَنْفُسِنَا وَ أَخْرَجَنَا مِمَّا کُنَّا فِیهِ إِلَی مَا صَلَحْنَا عَلَیْهِ فَأَبْدَلَنَا بَعْدَ الضَّلَالَهِ بِالْهُدَی وَ أَعْطَانَا الْبَصِیرَهَ بَعْدَ الْعَمَی».
ترجمه:

«پس، از گفتن حق، یا مشورت در عدالت خود داری نکنید، زیرا خود را برتر از آنکه اشتباه کنم و از آن ایمن باشم نمی دانم، مگر آنکه خداوند مرا حفظ فرماید، پس همانا من و شما بندگان و مملوک پروردگاریم که جز او پروردگاری نیست، او مالک ما، و ما را بر نفس خود اختیاری نیست، ما را در آنچه بودیم خارج و بدانچه صلاح ما بود درآورد، به جای گمراهی هدایت، و بجای کوری بینایی به ما عطا فرمود».

[نهج البلاغه خطبه۲۱۶] در این خطبه واضح تر و صراحتا میفرماید که من از خطا کردن پاک نیستم و بطور واضح عصمت خود را انکار میکند.

وهمچنین میفرماید:
۲۹۹-«مَا أَهَمَّنِی ذَنْبٌ أُمْهِلْتُ بَعْدَهُ حَتَّی أُصَلِّیَ رَکْعَتَیْنِ وَ أَسْأَلَ اللَّهَ الْعَافِیَه»َ.
ترجمه:

«اگر گناهی انجام دهم و مهلت دو رکعت نماز داشته باشم که از خدا عافیت طلب کنم، مرا اندوهگین نخواهد ساخت».

[نهج البلاغه حکمت۲۹۹]