لحظه‌های پایانی زندگانی شیخ الاسلام ابنتیمیه

در بیستم ذی قعده سال ۷۲۸ ﻫ. ق در

قلعه‌ای در دمشق شیخ الاسلام ابن تیمیه در

حالی که آخرین لحظه‌‌های زندگی رامی‌گذراند،

این آیه ورد زبانش بود :

﴿إِنَّ ٱلۡمُتَّقِینَ فِی جَنَّٰتٖ وَنَهَرٖ فِی مَقۡعَدِ

صِدۡقٍ عِندَ مَلِیکٖ مُّقۡتَدِرِۢ ﴾سوره القمر آیه ۵۴ و ۵۵.

«یقیناً پرهیزگاران در باغ‌ها و نهرهاى

بهشتى جاى دارند. در جایگاه صدق نزد خداوند

مالک مقتدر!».

ایشان می‌فرمود :

«زندان خلوتگاه من است، کشته شدنم

شهادت و تبعید شدنم سیر و سیاحت برایم

سیاحت است. اسیر به شخصی می‌گویند که

گرفتار خواهشات نفسانی باشد و زندانی

شخصی است که دلش از طرف خداوند محبوس

باشد. «ما یفعل بی أعدائی». «پس دشمنانم با

من چه می‌توانند بکنند؟».

شیخ الاسلام با ظلم و ستم بدخواهان

مواجه گشته و راهی زندان شده بود ، در

زندان متوجه می‌گردد که زندانیان از یاد خدا

غافل و نسبت به آخرت هیچگونه احساسی

ندارند. این عارف بالله با موعظه‌های

خالصانه‌‌اش همگی را به توبه و انابت بسوی

الله فرا می‌خواند. مؤرخین بیان می‌کنند: همان

افراد زندانی که تا دیروز دزد و راهزن بودند،

چهره‌هایشان بر اثر سجده، تابان و زبان‌هایشان

سرشار از یاد خدا و قلب‌هایشان مملو و منور

از نور الهی شده بود.