ﺍﺯ ﺳﺮﻋﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﮑﺎﻫﯿﻢ
ﮔﺎﻫﯽ ﺩﺭ ﻧﻤﺎﺯ ﺳﺮﻋﺖﻣﺎﻥ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﺣﺪ ﺑﺎﻻ ﻣﯽﺭﻭﺩ .
ﺩﺭ ﻃﺮﻓﺔﺍﻟﻌﯿﻨﯽ ﭼﻨﺪ ﺭﮐﻦ ﺍﺩﺍ ﻣﯽﺷﻮﺩ . ﺍﮔﺮ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﮐﻢ ﻧﯿﺎﻭﺭﺩ ﭼﺸﻢﻫﺎ ﮐﻪ ﮔﯿﺞ ﻣﯽﺭﻭﻧﺪ . ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺳﺮﻋﺖ « ﺯﻭﺭﻭ » ﻫﻢ ﻋﻼﻣﺘﺶ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺟﺎﯼ ﻧﻤﯽﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ « ﻣﯿﮓﻣﯿﮓ » ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺭﻭﺑﺎﻩ ﺷﮑﺎﺭﭼﯽ ﻓﺮﺍﺭ ﻧﻤﯽﮐﺮﺩ .
ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻧﻮﻉِ ﻧﻤﺎﺯ ﮐﻪ ﺍﻟﻔﺎﻅ ﺁﻥ ﻃﻮﻃﯽﻭﺍﺭ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﺭﻭﺩ ﺟﺰ ﺧﺪﺍ ﻭ ﻋﻈﻤﺖ ﻭ ﻗﺪﺭﺕ ﺍﻭ .
ﺍﺯ ﺍﻧﺪﯾﺸﯿﺪﻥ ﺩﺭ ﺳﺒﮏ ﻣﻌﻤﺎﺭﯼ ﻣﺴﺠﺪ ﻭ ﺩﯾﻮﺍﺭﻫﺎﯼ ﺁﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﺗﻔﮑﺮ ﺩﺭ ﮐﻼﻩ ﻭ ﮔﺮﺩﻥ ﻭ ﺣﺎﻟﺖ ﻣﻮﻫﺎ ﻭ ﺑﯿﻮﮔﺮﺍﻓﯽ ﻭ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﻧﺴﺒﯽ ﻧﻤﺎﺯﮔﺰﺍﺭﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺻﻒ ﺟﻠﻮ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﻧﺪ .
ﺑﻌﻀﯽ ﻭﻗﺘﺎ ﻫﻢ ﻧﻘﺶ ﻭ ﻧﮕﺎﺭ ﻓﺮﺵﻫﺎﯼ ﻣﺴﺠﺪ ﺧﻮﺏ ﺫﻫﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮﺩ ﻣﯽﮐِﺸﺎﻧﺪ ﻭ ﺣﺘﯽ ﻃﺮﺡﻫﺎﯼ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺑﻬﺘﺮﯼ ﺑﻪ ﻣﺨﯿﻠﻪ ﻣﺎ ﺭﺍﻩ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻭ ﺫﻫﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭﺭ ﺩﺳﺖﻫﺎ ﻣﯽﺑﺮﺩ .
ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻓﺮﺻﺖِ ﻗﯿﺎﻡ ، ﻫﻤﻪﺟﻮﺭ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ . ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﻋﻘﺐ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺭﺍ ﻧﻈﻢ ﻣﯽﺩﻫﯿﻢ ﺑﺎ ﺯﻣﺎﻥﺑﻨﺪﯼ ﺩﻗﯿﻖ . ﺧﯿﻠﯽ ﺍﺯ ﻃﺮﺡﻫﺎ ﻭ ﺍﯾﺪﻩﻫﺎ ﻭ ﺭﺍﻫﮑﺎﺭﻫﺎﯼ ﻓﻮﻕ ﺍﻟﻌﺎﺩﻩ ﺑﻪﺻﻮﺭﺕ ﺁﻧﯽ ﺩﺭ ﺫﻫﻦﻣﺎﻥ ﻣﯽﺁﯾﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻧﻤﺎﺯ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺩﻭ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺑﺎ ﺷﺮﻭﻉ ﻧﻤﺎﺯ ﺑﻌﺪﯼ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻍﻣﺎﻥ ﻣﯽﺁﯾﻨﺪ .
ﺩﺭ ﺭﮐﻮﻉ « ﺳﺒﺤﺎﻥ ﺭﺑﯽﺍﻟﻌﻈﯿﻢ » ﻣﯽﮔﻮﯾﯿﻢ ﺍﻣﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺍﻧﮕﺸﺘﺎﻥ ﭘﺎﻫﺎﯼﻣﺎﻥ ﺧﯿﺮﻩ ﻣﯽﺷﻮﯾﻢ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻧﮕﺸﺘﺎﻥ ﻧﻤﺎﺯﮔﺰﺍﺭ ﮐﻨﺎﺭﯼ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ . [ ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ ﻧﻤﺎﻧﺪ ، ﺍﯾﻦ ﻫﻢ ﻧﻮﻋﯽ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﻭ ﺗﻔﮑﺮ ﺩﺭ ﺁﻓﺮﯾﻨﺶ ﺍﻟﻬﯽﺳﺖ ]
ﺩﺭ ﻗﻌﺪﻩ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺮﺹ ﻣﯽﺧﻮﺭﯾﻢ ﻭ ﺟﻮﺵ ﻣﯽﺯﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﭼﻘﺪﺭ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﮐﻨﺪ ﻣﯽﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﻧﻤﺎﺯ ﺑﺎ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺍﯾﻦ ﺩﺭﺩ ﺭﺍ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﮐﻨﯿﻢ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻻﺯﻡ ﺑﺎﺷﺪ ﺩﺭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﺣﻘﻮﻕ ﺣﺴﺎﺏ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﻫﺎﺵ ﺗﺴﻮﯾﻪ ﮐﻨﯿﻢ .
ﺍﯾﻦ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻧﻤﺎﺯﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺴﺠﺪ ﻭ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﺴﻠﻤﯿﻦ ﺍﺩﺍ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻧﻤﺎﺯ ﺗﮑﯽ ﺍﺩﺍ ﺷﻮﺩ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﺧﺎﺹ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻋﺮﺽ ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻫﻤﻪﯼ ﺑﺴﺎﻁ ﺁﻥ ﺟﻤﻊ ﻣﯽﺷﻮﺩ .
ﺟﻮﺭﯼﮐﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﮐﻮﺩﮎ ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮐﻨﺞ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽﺯﻧﺪ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﯽﭘﺮﺳﺪ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻋﺠﻠﻪ ﭼﮑﺎﺭ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪﻡ؟؟
ﭼﻘﺪﺭ ﺣﺮﻓﻪﺍﯼ ﺑﻮﺩ؟ ﻭ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺣﺮﮐﺎﺕ ﺭﺯﻣﯽ ﺳﺮﯾﻊﺍﻟﺴﯿﺮ ﻻﮎﭘﺸﺖﻫﺎﯼ ﻧﯿﻨﺠﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻧﻤﻮﻧﻪﺍﯼ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺩﺳﺖ ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮﺵ ﻣﺮﻭﺭ ﻣﯽﮐﻨﺪ .
ﻧﻤﺎﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﯽﺷﻮﺩ . ﻭ ﺍﻣﺎ ﯾﮏ ﻣﻮﺭﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺏ ﻋﻤﻞ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ، ﻫﻤﺎﻧﮑﻪ ﺑﺎ ﮊﺳﺘﯽ ﻣﻌﻨﻮﯼ ﻭ ﻋﺮﻓﺎﻧﯽ ﻣﺴﺠﺪ ﺭﺍ ﺗﺮﮎ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﻭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﺩﺍﯼ ﭼﻨﯿﻦ ﻧﻤﺎﺯﯼ ﯾﮏ ﺳﻔﺮ « ﻣﻌﺮﺍﺝ » ﻫﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎ ﺭﺯﺭﻭ ﺷﻮﺩ .
ﻭﻗﺘﯽ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﺮﻕﺁﺳﺎ ﻣﯽﭘﺮﯾﻢ ﻭ ﺑﺎﻻ ﻭ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽﺷﻮﯾﻢ ، ﮔﻮﯾﺎ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻧﻤﺎﺯ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﻭ ﺑﺎ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺭﺍﺯ ﻭ ﻧﯿﺎﺯ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ .
ﻧﻤﺎﺯ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺆﻣﻦ ﭘﻨﺎﻫﮕﺎﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺩﺳﺖ ﯾﺎﺑﺪ ﻭ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﻣﻌﻨﻮﯼ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺯﺳﺎﺯﯼ ﮐﻨﺪ .
ﮐﻤﯽ ﺑﯿﻨﺪﯾﺸﯿﻢ ; ﭼﺮﺍ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ( ﺻﻠﯽﺍﻟﻠﻪﻋﻠﯿﻪ
ﻭﺳﻠﻢ ) ﺩﺭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻣﻮﺍﺟﻬﻪ ﺑﺎ ﺳﺨﺘﯽﻫﺎ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﺯ ﺭﻭﯼ ﻣﯽﺁﻭﺭﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺁﺭﺍﻡ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ .
ﻧﻤﺎﺯ ﭼﻪ ﺧﺼﻮﺻﯿﺎﺗﯽ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺑﺎﺷﺮﺍﯾﻂ ﻭ ﺗﻌﺪﯾﻞ ﺍﺭﮐﺎﻥ ﻭ ﻓﺮﻭﺗﻨﯽ ﺍﺩﺍ ﺷﻮﺩ ﺑﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻀﯿﺾ ﺑﻪ ﺍﻭﺝ ﻣﯽﺭﺳﺎﻧﺪ .
ﻗﻄﻌﺎ ﻧﻤﺎﺯﯼ ﮐﻪ ﺍﺭﮐﺎﻥ ﺁﻥ ﺑﺎ ﺁﺭﺍﻣﯽ ﺍﺩﺍ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﺰﻭﺟﻞ ﻣﻌﻄﻮﻑ ﺑﺎﺷﺪ ﺩﺭ ﺳﺨﺘﯽﻫﺎ ﻭ ﻣﺸﮑﻼﺕ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﺍﻫﮕﺸﺎﺳﺖ .
* ﻧﻤﺎﺯ ﺭﺍ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪﮔﻮﻧﻪﺍﯼ ﺍﺩﺍ ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻧﻮﻣﯿﺪﯼ ﺍﻣﯿﺪ ﺑﺨﺸﺪ ، ﺩﺭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻏﺮﻭﺭ ﻭ ﺧﻮﺩﮐﺎﻣﮕﯽ ﻓﺮﻭﺗﻨﯽ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺳﺨﺘﯽﻫﺎ ﺭﺍﻫﮕﺸﺎ ﺑﺎﺷﺪ *.
ﺍﮔﺮ ﻧﻤﺎﺯ ﺑﺮ ﻭﺟﻪ ﮐﺎﻣﻞ ﺁﻥ ﺍﺩﺍ ﺷﻮﺩ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺗﺤﻮﻝ ﻣﯽﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺭﻭﺡ ﻣﯽﺑﺨﺸﺪ .
ﻭ ﻗﻄﻌﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﻧﻤﺎﺯﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﺭﺗﮑﺎﺏ ﻓﺤﺸﺎ ﻭ ﻣﻨﮑﺮﺍﺕ ﺑﺎﺯ ﻣﯽﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺳﺒﺐ ﺍﺻﻼﺡ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻭ ﮐﺮﺩﺍﺭ ﺁﺩﻣﯽ ﻣﯽﺷﻮﺩ .
ﻋﺒﺪﺍﻟﺤﮑﯿﻢ ﻧﺎﺭﻭﯾﯽ
مقاله پیشنهادی
دنیا، اینگونه آفریده شده است
روزی مارکس اویلیوس، یکی از فیلسوفان بزرگ دربار امپراطوری روم، گفت: امروز افرادی را ملاقات …