ﺑﻬﺸﺖ ﺩﺭﺟﻪ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺑﻠﻨﺪﯼ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺻﻌﻮﺩ ﺑﻪ ﺑﻠﻨﺪﯼ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﻌﯽ ﻭ
ﺗﻼﺵ ﻧﯿﺎﺯ ﺯﯾﺎﺩ ﺩﺍﺭﺩ . ﺭﺍﻩ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺎ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺎ ﻫﻮﺍﯼ ﻧﻔﺲ ﺗﺤﻘﻖ
ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺑﻪ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺁﻫﻨﯿﻦ ﻭ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻗﺎﻃﻊ ﻧﯿﺎﺯ ﺩﺍﺭﺩ. ﺩﺭ ﺣﺪﯾﺜﯽ
ﺍﺯ ﺑﺨﺎﺭﯼ ﻭ ﻣﺴﻠﻢ ﺍﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﺑﯽ ﻫﺮﯾﺮﻩ ﺭﻭﺍﯾﺖ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﺭﺳﻮﻝﺍﻟﻠﻪ
ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﻭﺳﻠﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ :
« ﺣﺠﺒﺖ ﺍﻟﻨﺎﺭ ﺑﺎﻟﺸﻬﻮﺍﺕ، ﻭ ﺣﺠﺒﺖ ﺍﻟﺠﻨﺔ ﺑﺎﻟﻤﮑﺎﺭﻩ » ﺟﺎﻣﻊ ﺍﻻﺻﻮﻝ :
( ۱۰/۵۲۱) ﺷﻤﺎﺭﻩ ۸۰۶۹ .
( ﺩﻭﺯﺥ ﺑﺎ ﻟﺬﺍﯾﺬ ﻭ ﺷﻬﻮﺍﺕ ﻭ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺎ ﻧﺎ ﻣﻼﯾﻤﺎﺕ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﺷﺪﻩ
ﺍﺳﺖ).
ﺩﺭ ﺳﻨﻦ ﻧﺴﺎﺋﯽ، ﺍﺑﻮ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﺗﺮﻣﺬﯼ ﺍﺯ ﺍﺑﯽ ﻫﺮﯾﺮﻩ ﺭﻭﺍﯾﺖ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ
ﺭﺳﻮﻝﺍﻟﻠﻪ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﻭﺳﻠﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ : «ﺍﺫْﻫَﺐْ ﻓَﺎﻧْﻈُﺮْ ﺇِﻟَﯿْﻬَﺎ
ﻓَﺬَﻫَﺐَ ﻓَﻨَﻈَﺮَ ﺇِﻟَﯿْﻬَﺎ ﺛُﻢَّ ﺟَﺎﺀَ ﻓَﻘَﺎﻝَ ﺃَﯼْ ﺭَﺏِّ ﻭَﻋِﺰَّﺗِﮏَ ﻟَﺎ ﯾَﺴْﻤَﻊُ ﺑِﻬَﺎ ﺃَﺣَﺪٌ ﺇِﻟَّﺎ
ﺩَﺧَﻠَﻬَﺎ ﺛُﻢَّ ﺣَﻔَّﻬَﺎ ﺑِﺎﻟْﻤَﮑَﺎﺭِﻩِ ﺛُﻢَّ ﻗَﺎﻝَ ﯾَﺎ ﺟِﺒْﺮِﯾﻞُ ﺍﺫْﻫَﺐْ ﻓَﺎﻧْﻈُﺮْ ﺇِﻟَﯿْﻬَﺎ ﻓَﺬَﻫَﺐَ
ﻓَﻨَﻈَﺮَ ﺇِﻟَﯿْﻬَﺎ ﺛُﻢَّ ﺟَﺎﺀَ ﻓَﻘَﺎﻝَ ﺃَﯼْ ﺭَﺏِّ ﻭَﻋِﺰَّﺗِﮏَ ﻟَﻘَﺪْ ﺧَﺸِﯿﺖُ ﺃَﻥْ ﻟَﺎ ﯾَﺪْﺧُﻠَﻬَﺎ
ﺃَﺣَﺪٌ » ﺟﺎﻣﻊ ﺍﻻﺻﻮﻝ : ( ۱۰/۵۲۰) ﺷﻤﺎﺭﻩ ۸۰۶۸ .
(ﺑﺮﻭ ﺑﻬﺸﺖ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﮐﺮﺩﻩﺍﻡ
ﻣﻼﺣﻈﻪ ﮐﻦ. ﺟﺒﺮﺋﯿﻞ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﻬﺸﺖ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺍﻣﮑﺎﻧﺎﺕ ﺁﻥ ﺭﺍ
ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ : ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭﺍ! ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺑﻪ ﺟﻼﻝ
ﻭ ﻋﻈﻤﺘﺖ، ﻫﺮ ﮐﺲ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﯾﻦ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎ ﺑﺸﻨﻮﺩ، ﺑﺮﺍﯼ ﻭﺭﻭﺩ ﺁﻥ ﺧﻮﺩ
ﺭﺍ ﻣﻬﯿﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻭ ﻭﺍﺭﺩ ﺁﻥ ﻣﯽﺷﻮﺩ . ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ
ﺑﻬﺸﺖ ﺑﻮﺳﯿﻠﻪ ﻧﺎﻣﻼﯾﻤﺎﺕ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺒﺮﺋﯿﻞ ﺍﻣﺮ ﮐﺮﺩ، ﺑﺮﻭ ﻭ
ﺑﺒﯿﻦ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﻬﺸﺖ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺑﻬﺸﺖ ﭼﻪ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﮐﺮﺩﻩﺍﻡ . ﺟﺒﺮﺋﯿﻞ
ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ : ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭﺍ! ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺑﻪ ﺟﻼﻝ ﻭ ﻋﻈﻤﺘﺖ،
ﺑﯿﻢ ﺁﻥ ﺩﺍﺭﻡ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﻭﺍﺭﺩ ﺑﻬﺸﺖ ﻧﺸﻮﺩ) .
ﺍﻣﺎﻡ ﻧﻮﻭﯼ ﺩﺭ ﺷﺮﺡ ﻣﺴﻠﻢ ﭘﯿﺮﺍﻣﻮﻥ ﺣﺪﯾﺚ ﺍﻭﻝ ﺗﻔﺴﯿﺮ ﻭ
ﺗﻮﺿﯿﺤﺎﺗﯽ ﺑﻪ ﺷﺮﺡ ﺯﯾﺮ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ : ﺍﯾﻦ ﺗﻤﺜﯿﻞ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺯﯾﺒﺎ ﻭ
ﻧﺸﺎﻧﮕﺮ ﻓﺼﺎﺣﺖ ﻭ ﺟﺎﻣﻌﯿﺖ ﮐﻼﻡ ﺭﺳﻮﻝﺍﻟﻠﻪ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﻭﺳﻠﻢ
ﺍﺳﺖ. ﻣﻌﻨﯽ ﻭ ﻣﻔﻬﻮﻡ ﺁﻥ، ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺗﺎ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﺩﺷﻮﺍﺭ ﻭ
ﻧﺎﻣﻼﯾﻢ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﺪﻫﺪ، ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﻧﻤﯽﺭﺳﺪ ﻭ ﺗﺎ ﻟﺬﺕﻫﺎ ﺭﺍ ﻓﺪﺍ ﻧﮑﻨﺪ
ﺍﺯ ﺩﻭﺯﺥ ﻧﺠﺎﺕ ﻧﻤﯽﯾﺎﺑﺪ . ﺁﺭﯼ، ﺩﻭﺯﺥ ﻭ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺎ ﺷﻬﻮﺍﺕ ﻭ ﻣﮑﺎﺭﻩ
ﭘﻮﺷﺎﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩﺍﻧﺪ. ﻫﺮ ﮐﺲ ﺍﺯ ﭘﺮﺩﻩﻫﺎ ﻭ ﻣﻮﺍﻧﻊ ﻋﺒﻮﺭ ﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﺤﺒﻮﺏ
ﻣﯽﺭﺳﺪ. ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻦ ﻣﻮﺍﻧﻊ ﺭﺍﻩ ﺑﻬﺸﺖ ﯾﻌﻨﯽ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﺷﺪﻥ ﺑﺎ ﻣﺸﮑﻼﺕ ﻭ
ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻦ ﻣﻮﺍﻧﻊ ﺩﻭﺯﺥ ﯾﻌﻨﯽ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺑﻪ ﻟﺬﺕﻫﺎ .
ﻣﮑﺎﺭﻩ ﻭ ﻣﺸﮑﻼﺕ ﻋﺒﺎﺭﺗﻨﺪ ﺍﺯ : ﮐﻮﺷﺶ ﺩﺭ ﻋﺒﺎﺩﺕ، ﻣﻮﺍﻇﺒﺖ ﺑﺮ ﺁﻥ،
ﺻﺒﺮ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻣﺸﮑﻼﺕ ﺭﺍﻩ ﻋﺒﺎﺩﺕ، ﻓﺮﻭ ﺑﺮﺩﻥ ﺧﺸﻢ، ﻋﻔﻮ ﻭ ﮔﺬﺷﺖ،
ﺑﺮﺩﺑﺎﺭﯼ، ﺻﺪﻗﻪ، ﻧﯿﮑﯽ ﺩﺭ ﺣﻖ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻋﻤﻞ ﺑﺪﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺻﺒﺮ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻟﺬﺕﻫﺎ ﻭ ﺍﻣﺜﺎﻝ ﺁﻥ. ﺷﺮﺡ ﻧﻮﻭﯼ ﺑﺮ ﻣﺴﻠﻢ : (۱۷/۱۶۵).