یکی از شبهات شیعه در مورد بیعت رضوان!(۲)

. اول اینکه شبیه قول براء از خود حضرت علی رضی الله عنه هم نقل شده که فرمودند:
«سَبَقَ رَسُولُ اللهِ صلى الله علیه وسلم ، وَصَلَّى أَبُوبَکْرٍ ، وَثَلَّثَ عُمَرُ ، ثُمَّ خَبَطَتْنَا فِتْنَهٌ بَعْدَهُمْ ، یَصْنَعُ اللَّهُ فِیهَا مَا شَاءَ. »(مسند امام احمد)
یعنی: «پیامبر قبل از دیگران رفت، و بعد از او ابوبکر و بعد از او عمر رفت، سپس فتنه‌ای به ما یورش آورد که خداوند هر کس را که بخواهد از آن نجات می‌دهد».
آیا عاقلانه است که ما بگوییم: علی علیه خودش گواهی میدهد واعتراف میکند که در دوران حضرت ابوبکر و عمر وضعش خوب بوده ولی بعد از اونها در فتنه افتاده و مرتکب گناه شده و منحرف گشته؟

۲٫ بد نیست بدونیم که .. براء از کسانی بود که به اصطلاح؛ شیعۀ علی محسوب میشد، که هم در جمل و هم در صفین و هم در نهروان همراه حضرت علی میجنگید.و حتی در بسیاری از ماموریتهایی که پیامبر به حضرت علی داده براء هم همراهش بوده خصوصاً ماموریت آخر عمر حضرت رسول که حضرت علی را به یمن فرستادند؛ در این سفر هم براء بن عازب همراه حضرت علی بود.
سید شرف الدین شیعی در الفصول المهمه فی تألیف الأمه ص ۱۹۱ در ذکر اصحاب خاص علی از براء نیز نام میبرد.و همینطور “محمد فخری” نویسندۀ معاصر کتاب “تاریخ تشیع” (در ص۹۱) او را از اولین شیعیان علی میداند!
حالا اگر شیعه براء را مرتد بداند… یعنی کسی را که در هر جنگی همراه و طرفدار حضرت علی بوده دیگر چه کسی را مؤمن و بهشتی میدانند؟
همین براء بن عازب است که  میگوید رسول خدا حسن و حسین را دید و فرمود: «اللَّهُمَّ إِنِّی أُحِبُّهُمَا فَأَحِبَّهُمَا » (ترمذی ح۴۱۵۱): «پروردگارا، من این دو را دوست دارم تو نیز آنها را دوست بدار».( آلبانی و ترمذی آن را تصحیح کرده اند)

۳. اگر فرض را بر این بگیریم که منظور براء از آن کارها .. غصب خلافت و آتش زدن خانۀ فاطمه و …. باشد، غیر ممکن است که مسیّب (راوی) این را نداند! مگر میشود بیعت چندین هزار نفری اصحاب در روز غدیر را نشنیده باشد؟(البته بیعت خیالی) مگر میشود دختر پیامبر را به قتل برسانند ولی او با خبر نباشد؟؟ مگر ممکن است طناب در گردن حضرت علی انداخته باشند، دختر او را به زور به عقد خود در آورده باشند (ازدواج حضرت عمر با ام کلثوم) ولی او نداند؟
۴٫ شکی در این نیست که براء از یاران خاص حضرت علی بوده، پس وقتی براء میگوید: «تو نمیدانی ما چه کردیم » در درجۀ اول منظور او به خودش و کسانی است که با هم در یک جبهه بوده اند و ثابت است که او همیشه شیعه و طرفدار حضرت علی بوده پس با این حساب میتوان جملۀ وی را اینگونه تفسیر کرد: « ای برادزاده تو نمیدانی که ما “یعنی من و حضرت علی و دیگر یاران علی” چه کردیم.».

۵٫ از این که بگذریم اصل تاسف براء بن عازب به خاطر چیز دیگریست…(چنانکه شارحین نیز به آن اشاره کرده اند) براء در همۀ جنگها همراه حضرت علی بوده و به خاطر همان جنگها احساس خطر میکرده و فکر میکرده که اگر شرکت نمیکرد بهتر بود همانطور که خیلی از بزرگان اصحاب شرکت نکردند … مثلاً:
به حضرت سعد ابن ابی وقاص علیه السّلام گفتند: «تو از افراد شورای خلافت هستی و نسبت به دیگران برای این امر مستحق تری ، چرا نمی‏جنگی؟ گفت: «لا أقاتل حتى یأتونی بسیف له عینان ولسان وشفتان یعرف المؤمن من الکافر فقد جاهدت وأنا أعرف الجهاد» = من نمیجنگم تا اینکه شمشیری برایم بیاورید که دو چشم و یک زبان و دو لب داشته باشد و مؤمن و کافر را از هم تشخیص بدهد. من قبلاً به جهاد رفته ام و جهاد را خوب می‏شناسم(یعنی ترسی از جهاد ندارم) . (مجموع الزوائد ج۷ ص ۲۹۹٫ طبرانی آن را روایت کرده ورجال رجال الصحیح.)
و علی با اسامه بن زید دیدار کرد و گفت: ای اسامه ما تو را از خود می‏دانستیم، چرا در جنگ همراه ما نشدی؟ اسامه گفت: (یا أبا حسن، إنک -والله- لو أخذت بمشفر الأسد، لأخذت بمشفره الآخر معک، حتى نهلک جمیعا، أو نحیا جمیعا؛ فأما هذا الأمر الذی أنت فیه، فوالله لا أدخل فیه أبدا.)= ای ابوالحسن به خدا قسم اگر تو یک آرواره شیر را بگیری من هم همراه تو آن آرواره دیگر او را می‏گیرم تا اینکه یا هر دو هلاک شویم و یا هر دو زنده بمانیم. اما این کاری که تو در آن هستی به خدا قسم هرگز در آن داخل نمی‏شوم. (سیر أعلام النبلاء ذهبی ج ۲ ص ۵۰۴٫)

۶٫ در همین کتاب مورد استناد اهل تشیع یعنی ” صحیح بخاری ” از براء بن عازب نقل است که به یکی از تابعین (ابی اسحاق) فرمود: « تعدون أنتم الفتح فتح مکه، وقد کان فتح مکه فتحا، ونحن نعد الفتح
بیعه الرضوان یوم الحدیبیه، کنا مع النبی – صلى الله علیه وسلم – أربع عشره مائه….(بخارى:۴۱۵۰)
ترجمه: «براء بن عازب  رضی الله عنه  می فرماید: شما فتح مکه را فتح می دانید. البته فتح مکه، فتح بود. ولی ما بیعت رضوان را که در روز حدیبیه، انجام گرفت، فتح می دانیم. آنروز ما هزار و چهارصد نفر، همراه رسول خدا  صلى الله علیه و آله وسلم  بودیم….»
این بود نظر وی در مورد بیعت رضوان، و مشخص است که تأسف حضرت براء بن عازب رضی الله عنه در مورد افسانۀ شهادت و غصب خلافت و از بین رفتن ارزش بیعت رضوان و … نبوده بلکه در مورد همان جنگهای بین مسلمین بوده است.

و در پایان:
برادر شیعه بدان که وعدۀ خدا سرسری نیست و این چیزیست که فقط نادانان از آن بی خبر هستند و خداوند متعال میفرماید:
«وَعْدَ اللَّهِ لَا یُخْلِفُ اللَّهُ وَعْدَهُ وَلَکِنَّ أَکْثَرَ النَّاسِ لَا یَعْلَمُونَ (الروم:۶) = وعده خداست‏خدا وعده‏اش را خلاف نمى‏کند ولى بیشتر مردم نمى‏دانند»
و میفرماید: «إِنَّ الَّذِینَ سَبَقَتْ لَهُم مِّنَّا الْحُسْنَى أُوْلَئِکَ عَنْهَا مُبْعَدُونَ (انبیاء: ۱۰۱) = بى‏گمان کسانى که قبلاً از جانب ما به آنان وعده نیکو داده شده است از آن [آتش] دور داشته خواهند شد»
   التماس دعا

منبع: اسلام تکس