وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین
شبهۀ شیعه:اهل سنت میگویند همه آنانکه در بیعت رضوان حاضر بودند، از آنجا که خداوند از آنها راضی شد، اهل بهشتند. آیا خود آنها چنین عقیدهی داشتند؟ به این روایت دقّت کنید: «… قال: (مسیّب) لقیت البراء بن عازب فقلت طوبی لک، صحبت النبی صلی الله علیه وسلم و بایعته تحت الشجره فقال یا ابن اخی !
انّک لا تدری ما احدثنا بعده». (صحیح بخاری، ج ۵، ص ۱۵۹، مغازی، باب غزوه الحدیبیّه)
مسیّب میگوید براء بن عازب را دیدم و گفتم خوشا به حالت با رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم مصاحبت داشتی و در بیعت شجره (بیعت رضوان) با آن بزرگوار بیعت کردی. او گفت: ای پسر برادرم! نمیدانی که بعد از او چه کردیم! معلوم میشود خود آنها عقیده نداشتند که آن بیعت آنان را آنچنان بیمه کرده باشد که هر عملی انجام دهند رضایت و خشنودی خداوند به غضب و قهر او تبدیل نخواهد شد. یعنی ممکن است که گاهی خدا و رسولش از گروهی به خاطر اعمال خوبشان راضی باشد ولی همین عدّه بعدها کاری کنند که موجب ناخشنودی شود.
جـــــــواب:
شیعه از بس به همه زبان درازی کرده دیگر برایش عادی شده که به خدای عز وجل هم خرده بگیرد و با زبان حال به خدای خود بگوید: چرا عاقل کند کاری … که باز آید پشیمانی؟(نعوذ بالله)
عین خیالشون هم نیست که با این حرفشون، به الله عزّوجل میگویند: ای خدا ما چیزهایی میدانیم که تو نمیدانی !!
خداوند صریحاً فرموده: «لَقَدْ رَضِیَ اللَّهُ عَنِ الْمُؤْمِنِینَ إِذْ یُبَایِعُونَکَ تَحْتَ الشَّجَرَهِ فَعَلِمَ مَا فِی قُلُوبِهِمْ فَأَنْزَلَ السَّکِینَهَ عَلَیْهِمْ وَأَثَابَهُمْ فَتْحًا قَرِیبًا (فتح :۱۸) =به راستى خدا هنگامى که مؤمنان زیر آن درخت با تو بیعت مىکردند از آنان خشنود شد و آنچه در دلهایشان بود بازشناخت و بر آنان آرامش فرو فرستاد و پیروزى نزدیکى به آنها پاداش داد»
این آیه در مورد بیعت رضوان بود و دهها آیۀ دیگر در مورد بهشتی بودن اصحاب هست که فقط به سه آیه از “سورۀ توبه” اکتفا میکنم:
« الَّذِینَ آمَنُواْ وَهَاجَرُواْ وَجَاهَدُواْ فِی سَبِیلِ اللّهِ بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنفُسِهِمْ أَعْظَمُ دَرَجَهً عِندَ اللّهِ وَأُوْلَئِکَ هُمُ الْفَائِزُونَ * یُبَشِّرُهُمْ رَبُّهُمْ بِرَحْمَهٍ مِنْهُ وَرِضْوَانٍ وَجَنَّاتٍ لَهُمْ فِیهَا نَعِیمٌ مُقِیمٌ(توبه:۲۱) = کسانى که ایمان آورده و هجرت کرده و در راه خدا با مال و جانشان به جهاد پرداختهاند نزد خدا مقامى هر چه والاتر دارند و اینان همان رستگارانند*بشارت میدهد خدایشان آنها را به رحمتی از جانب خود و خشنودی و رضوان و باغها و آنها در آن نعمت ها جاودان خواهند بود».
«لَکِنِ الرَّسُولُ وَالَّذِینَ آمَنُوا مَعَهُ جَاهَدُوا بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنْفُسِهِمْ وَأُولَئِکَ لَهُمُ الْخَیْرَاتُ وَأُولَئِکَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ* أَعَدَّ اللَّهُ لَهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِی مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِینَ فِیهَا ذَلِکَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ(توبه :۸۸ ـ ۸۹ ) = اما پیامبر و مومنانی که همراه اویند (صحابه ) جهاد می کنند با مالها و جانهای خود و آنها بر ایشان نیکی هاست و این گروه رستگار و نجات یافته اند * خداوند برای آنها جنّاتی که در زیر آنها رودها جاریست مهیا کرده و جاودان در آن میمانند آن پیروزی بس بزرگ است»
«وَالسَّابِقُونَ الْأَوَّلُونَ مِنَ الْمُهَاجِرِینَ وَالْأَنْصَارِ وَالَّذِینَ اتَّبَعُوهُمْ بِإِحْسَانٍ رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَرَضُوا عَنْهُ وَأَعَدَّ لَهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِی تَحْتَهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِینَ فِیهَا أَبَداً ذَلِکَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ(توبه: ۱۰۰) =و پیشی جستگان نخستین از مهاجران و انصار و کسانیکه پیروی کردند از مهاجرین و انصار به نیکوئی، خداوند (جل و علا) از آنها خشنود شد، آنها نیز از خداوند خشنود شدند و “خدا آماده ساخت برای آنها جنّاتی که از زیرش نهرها جاریست. جاودان در آن برای همیشه باشند و آن رستگاری بسیار بزرگ است”».
این وعده ها از سوی خداوندیست که خودش در مورد خود میفرماید: إِنَّ اللَّهَ لَا یُخْلِفُ الْمِیعَادَ … فَلاَ تَحْسَبَنَّ اللّهَ مُخْلِفَ وَعْدِهِ… إِنَّهُ کَانَ وَعْدُهُ مَأْتِیًّا … وَلَن یُخْلِفَ اللَّهُ وَعْدَهُ …
پس خدا خلاف وعدۀ خویش عمل نمیکند و خدا بندگانش را به وفا کردن به وعده و عقد و پیمانها امر میکند و میفرماید: « یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا أَوْفُوا بِالْعُقُودِ (مائده:۱)= ای کسانی که ایمان آورده اید وفاید کنید به قرارها وفاکنید»
پس غیر ممکن است که خدا در تعداد زیادی از آیات ، اصحاب محمد را بهشتی بنامد ولی وقت حساب و کتاب دست آنان را در پوست گردو بگذارد و آنها را روانۀ جهنم کند!.. و اگر واقعاً چنین بود خداوند آیه ای در نسخ آیاتی که مدح اصحاب در آن ذکر شده نازل میکرد،خصوصاً در مورد بیعت رضوان که افراد آن مشخص هستند….
چند سطری که از نظر گذراندید مقدمه ای بود برای کسانی که با این شبهات آشنایی ندارند و اما اصل جواب به شبهۀ شیعیان به این شرح است:براء بن عازب بن حارث فرمودند:« ای پسربرادرم تو نمیدانی ما بعد از پیامبر چه کردیم…»