یکی از آن دو سخن چینی می‌کرد و دیگری از ادرار استبرا نمی‌نمود

در حدیثی است که بخاری و مسلم و دیگران از ابن عباس روایت کرده‌اند که گفت: روزی رسول خدا از کنار دو قبر می‌گذشت. پیامبر صلی الله علیه وسلم فرمود:

«إِنَّهُمَا لَیُعَذَّبَانِ، وَمَا یُعَذَّبَانِ فِی کَبِیرٍ، أَمَّا أَحَدُهُمَا فَکَانَ یَمْشِی بِالنَّمِیمَهِ» وأَمَّا الآخرُ فَکَانَ لا یَسْتَتِرُ مِنْ بَوْلِهِ».^[۱]

«این دو عذاب می‌شوند و به علت گناهی بزرگ هم عذاب می‌شوند، آری آن بزرگ است؛ یکی از آن دو سخن چینی می‌کرد و دیگری از ادرار استبرا نمی‌نمود و نظافت را رعایت نمی‌کرد».

گفت: سپس شاخه‌ی سبزی را درخواست نمود. آن‌را به دو نیم کرد و بر سر هر قبر یک تکه از شاخه‌ی سبز را نشاند و فرمود:

«لَعَلَّهُ یخَفَّفُ عَنْهُمَا مَا لَمْ ییبَسَا».

«شاید تا زمانی که این دو شاخه خشک نشوند، از شدت عذاب‌شان کاسته شود».

[۱]– بخاری، ۲۰۹ و مسلم، ۴۳۹٫