یکی از نتایج یادآوری بسیارِ دیدار خداوند این است که انسان منزلت خود را نزد مردم فراموش میکند و به مقام و منزلتش نزد الله جل و علا میاندیشد.
چه فایده دارد که مردم ستایشت کنند حال آنکه خودت میدانی گناهانی کردهای که اگر مردم به آن پی ببرند به تو دست هم نمیدهند؟!
کسی که دیدار خداوند و منزلتش را نزد او بیاد بیاورد و بداند چگونه آخرت جایگاه مردم را به صورتی انقلابی تغییر میدهد، آنطور که خداوند میفرماید: {خَافِضَهٌ رَافِعَهٌ}﴿پایین آورنده و بالابرنده﴾؛ کسی که همهٔ اینها را در یاد داشته باشد به بیارزشی شهرت و ریاست و کساد بودن آن در قلبش پی میبرد و به این یقین میرسد که این اهداف آنقدر پوچ است که حتی ارزش یک دقیقه تلاش او را ندارد، چه رسد به آنکه سالها تلاش و کوشش علمی و عملیاش صرف ستایش مردم شود.