گواهی نهج البلاغه

کسانی که نهج البلاغه را مطالعه کرده باشند می دانند که سخنان بسیاری با صراحت و کنایه درباره ستایش از صحابه پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم وجود دارد، ‌اما اینک یک مورد را انتخاب کردیم، چون که در آن از قرآن کریم استدلال شده بود.حضرت علی مرتضی علیه السلام می فرماید:
( لَقَدْ رَأَیْتُ أَصْحَابَ مُحَمَّدٍ صلى الله علیه وآله فَمَا أَرَى أَحَداً یُشْبِهُهُمْ مِنْکُمْ لَقَدْ کَانُوا یُصْبِحُونَ شُعْثاً غُبْراً وَ قَدْ بَاتُوا سُجَّداً وَ قِیَاماً یُرَاوِحُونَ بَیْنَ جِبَاهِهِمْ وَ خُدُودِهِمْ وَ یَقِفُونَ عَلَى مِثْلِ الْجَمْرِ مِنْ ذِکْرِ مَعَادِهِمْ کَأَنَّ بَیْنَ أَعْیُنِهِمْ رُکَبَ الْمِعْزَى مِنْ طُولِ سُجُودِهِمْ إِذَا ذُکِرَ اللَّهُ هَمَلَتْ أَعْیُنُهُمْ حَتَّى تَبُلَّ جُیُوبَهُمْ وَ مَادُوا کَمَا یَمِیدُ الشَّجَرُ یَوْمَ الرِّیحِ الْعَاصِفِ خَوْفاً مِنَ الْعِقَابِ وَ رَجَاءً لِلثَّوَابِ ).
« همانا یاران پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم را دیدم، کسی را نمی بینم که همانند آنان باشد. روز را ژولیده مو وگرد آلود به شب می رسانند؛ و شب را به نوبت، در سجده یا قیام به سر می بردند. گاه پیشانی بر زمین می سودند وگاه گونه بر خاک، از یاد معاد چنان نا آرام می نمودند که گویی بر پاره آتش ایستاده بودند. میان دو چشمشان چون زانوی بزان پینه بسته بود، از طولانی ماندن در سجود. اگر نام خدا برده می شد چندان میگریستند که گریبانهایشان تر می گردید، ومی لرزیدند چنانکه درخت، روز تندباد لرزد، از کیفری که بیم آن داشتند یا امیدی که تخم آن در دل می کاشتند».
سخنان علی علیه السلام پیرامون صحابه فراوان است. اگر نقل کنیم بطول می انجامد، نوه ایشان امام زین العابدین کتاب هایی دارند که درآنها برای صحابه دعا شده    و از آنان ستایش به عمل آمده است: (ظاهراً اشاره به صحیفه سجادیه است). هرکدام از ائمه اهل بیت علیهم السلام را که ملاحظه کنید اقوال فراوانی درباره صحابه رضی الله عنهم  و ستایش از آنان دارند، روایات فراوانی آمده که در آنها صراحتاً از خلفای راشدین و امهات المؤمنین رضی الله عنهم  اجمعین ستایش بعمل آمده است که اگر جمع آوری شود   «مثنوی هفتاد من» خواهد شد.