گمان نیک به خدا

در حدیث آمده است که خداوند می‌گوید: «من، در گمان بنده‌ام هستم؛ پس هرچه می‌خواهد درباره من گمان کند».

یکی از نویسندگان می‌گوید: ماده صبر، امیدواری است و انسان را برای شکیبایی، ورزیده و کمک می‌کند؛ همچنین سبب و علت امیدواری، داشتن گمان نیک به خدا و امیدی است که به خطا نمی‌رود و بی‌نتیجه نمی‌ماند.

سخاوتمندان، کسانی را که به آنها گمان نیک دارند، گرامی می‌دارند و از کسی که به آنها گمان نیک ندارد، روی می‌گردانند و از کسی که نزدشان آمده و به ایشان امیدی ندارد، ناراحت می‌شوند. پس خداوندی که بزرگترین سخاوتمند است، چگونه خواهد بود؟

خداوندی که اگر به امیدواران درگاهش، بیش از طمع و خواسته آنها بدهد، تنگدست و فقیر نمی‌شود. بزرگترین شاهد برای اینکه خداوند، آمدن بنده‌اش رابه آستانه خویش و نیز امیدواری بنده به رحمت خدا را دوست می‌دارد، این است که گشایش و نجات، زمانی به سراغ انسان می‌آید که بنده از همه جا قطع امید کند، درمانده شود، رنج و بلای او به نهایت برسد و او، فقط به خدا امیدوار باشد و بدین سان انسان، همیشه فقط به خدا دل و امید ببندد و به او گمان نیک داشته باشد: ﴿إِنَّ ٱلَّذِینَ تَدۡعُونَ مِن دُونِ ٱللَّهِ عِبَادٌ أَمۡثَالُکُمۡۖ فَٱدۡعُوهُمۡ فَلۡیَسۡتَجِیبُواْ لَکُمۡ إِن کُنتُمۡ صَٰدِقِینَ ١٩۴﴾ [الأعراف: ۱۹۴] «کسانی که به جای خدا به فریاد می‌خوانید، بندگانی همانند شما هستند؛ آنان را بخوانید، پس اگر راست می‌گویید، باید شما را اجابت نمایند».