گریه کردن من، نشانۀ شفقت و مهربانی است

از انس رضی الله عنه آمده است که رسول خدا صلی الله علیه وسلم نزد پسرش ابراهیم که در حال جان دادن بود، رفت اشک از چشمان رسول الله صلی الله علیه وسلم جاری شد. عبدالرحمن بن عوف گفت: حتی شما ای رسول خدا؟

فرمود:

«یَا ابْنَ عَوْفٍ إِنَّهَا رَحْمَهٌ»، ثُمَّ أَتْبَعَهَا بِأُخْرَى، فَقَالَ صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ: «إِنَّ العَیْنَ تَدْمَعُ، وَالقَلْبَ یَحْزَنُ، وَلاَ نَقُولُ إِلَّا مَا یَرْضَى رَبُّنَا، وَإِنَّا بِفِرَاقِکَ یَا إِبْرَاهِیمُ لَمَحْزُونُونَ».^[۱]

«ای ابن عوف، گریه کردن من، نشانۀ شفقت و مهربانی است».

و هم‌چنان که اشک می‌ریخت، فرمود:

«چشم‌ها، اشک می‌ریزد و دل اندوهگین است ولی ما سخنی که موجب عدم خوشنودی خدا شود به زبان نخواهیم آورد. و ما به خاطر جدایی تو، ای ابراهیم! غمگین هستیم».

[۱]– بخاری، ۱۲۲۰ و مسلم، ۴۲۷۹٫