کلام نور

آیات ۱ الی ۱۱ سوره مبارکه قیامه

{لَا أُقْسِمُ بِیَوْمِ الْقِیَامَه ِوَلَا أُقْسِمُ بِالنَّفْسِ اللَّوَّامَه}.
سوگند به روز قیامت، و سوگند به (نفس لوّامه و) وجدان بیدار و ملامتگر (که رستاخیز حقّ است)!

{أَیَحْسَبُ الْإِنسَانُ أَلَّن نَّجْمَعَ عِظَامَه بَلَىٰ قَادِرِینَ عَلَىٰ أَن نُّسَوِّیَ بَنَانَه}.
آیا انسان می‌پندارد که هرگز استخوانهای او را جمع نخواهیم کرد؟! آری قادریم که (حتّی خطوط سر) انگشتان او را موزون و مرتّب کنیم!

{بَلْ یُرِیدُ الْإِنسَانُ لِیَفْجُرَ أَمَامَه یَسْأَلُ أَیَّانَ یَوْمُ الْقِیَامَه فَإِذَا بَرِقَ الْبَصَر وَخَسَفَ الْقَمَر وَجُمِعَ الشَّمْسُ وَالْقَمَر}.
(انسان شک در معاد ندارد) بلکه او می‌خواهد (آزاد باشد و بدون ترس از دادگاه قیامت) در تمام عمر گناه کند!
(از این رو) می‌پرسد: «قیامت کی خواهد بود»!
(بگو:) در آن هنگام که چشمها از شدّت وحشت به گردش درآید،
و ماه بی‌نور گردد و خورشید و ماه یک جا جمع شوند،
{یَقُولُ الْإِنسَانُ یَوْمَئِذٍ أَیْنَ الْمَفَرّ کَلَّا لَا وَزَر}.
آن روز انسان می‌گوید: «راه فرار کجاست؟! هرگز چنین نیست، راه فرار و پناهگاهی وجود ندارد!