وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین
کلام ایشان با این اعتقاد در تضاد است که حوادث دنیوی را به ائمه نسبت می‌دهند
امام علی در طلب باران چنین دعا کرد: «خداوندا، کوههاى ما از بىآبى از هم شکافته و زمین ما به صورت غبار در آمده است؛ چهار پایان ما در عطشند و در خوابگاه خویش متحیرند؛ همچون زنانِ بچهمرده ناله سر دادهاند و از زیادىِ رفت و آمد به سوى چراگاهها و آبشخورها [و نیافتن آب و علف] خسته شدهاند. بار خدایا، به ناله گوسفندان و آتش و آه سوزناک شتران رحم فرما. بار خدایا، به سرگردانى آنها در راهها و نالههایشان در خوابگاهها ترحم فرما. الها، هنگامى بیرون آمدهایم که خشکسالى پىدرپى به ما هجوم آورده و ابرهاى به ظاهر پر باران به ما پشت کردهاند؛ تو مایۀ امید هر بیچاره و حل کنندۀ مشکلات هر طلب کنندهای. در این هنگام که یأس و نومیدى بر مردم چیره شده و ابرها از باریدن باز داشته شده و حیوانات بیابانى رو به هلاکت گذاردهاند، تو را مىخوانیم و تقاضا داریم که ما را به [خاطرِ] اعمالمان مؤاخذه نکنى و ما را به گناهانمان مگیرى؛ رحمتترا بوسیله ابرهاى پر باران و بهاران پر گیاه و گیاهان سرسبز و پر طراوت بر ما گستردهدار؛ باران دانهدرشتِ خود را آنچنان بر ما ببار که زمینهاى مرده زنده شوند و آنچه از دست رفته است بازگردد. پروردگارا، بارانى زندهکننده، سیرابسازنده، کامل، همگانى، پاکیزه، پربرکت، گوارا و رویاننده از ناحیه خودت بر ما نازل فرما؛ بارانی که گیاهان پربرکت و شاخههاى پرثمر به بار آورد و برگهایش سرسبز و خرم باشد، چنان که بندگان ضعیف را به توان رساند و سرزمینهاى مرده را زنده گرداند. خداوندا، آبى ده که تپهها و کوههاى بلند ما را پر گیاه سازد و در دامنهها و دشتها جارى گردد؛ سرزمین ما را برکت بخشد؛ میوهها با آن به ما روى آورند؛ حیوانات ما با آن زندگى کنند و سرزمینهاى دورتر از ما نیز با آن بهرهمند گردند و روستاهاى ما از آن مدد گیرد. [همه این‌ها را از برکات گسترده و بخششهای فراوان خویش، بر سرزمینهاى فقیر و حیوانات وحشى عنایت فرما. [خداوندا،] بارانى دانهدرشت و پىدرپى براى سیرابى گیاهان ما فروفرست، آنچنان که قطراتش یکدیگر را برانند و دانههایش به شدت بر هم کوبیده شوند، نه رعد و برقى بىباران و ابرى بىثمر، و نه ابرهاى کوچک و پراکنده، و نه دانههایى ریز همراه بادهاى سرد، [بلکه بارانى مرحمت کن] که قحطىزدگان به نعمت فراوان رسند و به برکت آن، خشکسالىزدگان زنده گردند؛ زیرا تویى که «بعد از نومیدى مردم باران را فرومىفرستى و رحمتت را بر آنها همه جا گسترش مىدهى و تو سرپرستى هستى که همه کارهایت ستوده است [اقتباس از سوره شورى آیه ۲۸]»[۱۸].
[۱۸]- خطبه ۱۱۵.