اگر فرد باطناً حق را شناخته و بدان علم داشته باشد، اما آن را کتمان کند و در ظاهر از آن پیروی ننماید، کفر او کفر جحود و انکار است. مانند کفر فرعون و قوم او به موسی علیه سلام و کفر یهود به محمد صلی الله علیه وسلم.
خداوند دربارهی فرعون و قومش میفرماید:
( وَجَحَدُوا بِهَا وَاسْتَیْقَنَتْهَا أَنفُسُهُمْ ظُلْمًا وَعُلُوًّا)نمل ۱۴
«و با آنکه دلهایشان بدان یقین داشت از روى ظلم و تکبر آن را انکار کردند.»
و خداوند درباره ی یهود میفرماید:
( فَلَمَّا جَاءهُم مَّا عَرَفُواْ کَفَرُواْ بِهِ)بقره ۸۹
«ولى همین که آنچه [که اوصافش] را مىشناختند برایشان آمد انکارش کردند.»
( وَإِنَّ فَرِیقاً مِّنْهُمْ لَیَکْتُمُونَ الْحَقَّ وَهُمْ یَعْلَمُونَ )بقره ۱۴۶
«و مسلما گروهى از ایشان حقیقت را نهفته مىدارند و خودشان [هم] مىدانند.»