کفارۀ غیبت

کفارۀ غیبت توبه کردن است؛ زیرا«غیبت» مانند بسیاری از صفات قبیحۀ دیگر تدریجاً به صورت یک بیماری روانی درمی آید، حتی که غیبت کننده از غیبت خود لذت می‌برد، واز این که پیوسته آبروی این وآن را بریزد احساس رضا وخوشنودی می‌کند، واین یکی از مراحل بسیار خطر ناک اخلاقی است.
 از آنجا که غیبت جنبۀ «حَقُ العِباد» داشته باشد کفارۀ آن ازاین قراراست:

۱- درقدم اول عذر خواهی است ازغیبت کرده شده.  

۲- اگر دسترسی به صاحب غیبت دارد و مشکل تازه ای هم ایجاد نمی‌کند، از او عذرخواهی کند، مثلاً بگوید: از شما غیبت کرده ام مرا ببخش، وشرح بیشتر ندهد.

۳- واگر دسترسی ندارد، ویا او را نمی‌شناسد، ویا از دنیا رفته است، برای او استغفارکند ومغفرت بخواهد.

 این را نباید فراموش کرد که نه تنها غیبت کردن حرام است، بلکه گوش دادن به غیبت ودرمجلس غیبت حضور یافتن نیز حرام است. برای مسلمان واجب است غیبت را رد کرده و از برادر مسلمانش دفاع کند.