کسی که نصف خرما از کسب و درآمد حلال و پاک خود صدقه بدهد

«مَنْ تَصَدَّقَ بِعَدْلِ تَمْرَهٍ مِنْ کَسْبٍ طَیِّبٍ، وَلاَ یَقْبَلُ اللَّهُ إِلَّا الطَّیِّبَ، وَإِنَّ اللَّهَ یَتَقَبَّلُهَا بِیَمِینِهِ، ثُمَّ یُرَبِّیهَا لِصَاحِبِهِ، کَمَا یُرَبِّی أَحَدُکُمْ فَلُوَّهُ، حَتَّى تَکُونَ مِثْلَ الجَبَلِ».^[۱]

«کسی که نصف خرما از کسب و درآمد حلال و پاک خود صدقه بدهد – البته خداوند فقط حلال و پاک را قبول می‌کند – خداوند آن‌را با دستش می‌گیرد و آن‌را برای صاحبش پرورش می‌دهد و بزرگ می‌کند، همان‌طور که یکی از شما کره اسبش را پرورش می‌دهد تا این‌که به اندازه‌ی کوه می‌شود».

[۱]– بخاری، ۱۳۲۱٫